نگاهی به قهوه ی سرد آقای نویسنده | رامین جهان پور

رمان قهوه سرد آقای نویسنده نوشته روزبه معین درباره نویسنده و روزنامه نگاری ست با رؤیا های تلخ و افکار مالیخولیایی.

نمونه موفق این نوع داستان ها را قبلاً ما در رمان سمفونی مردگان عباس معروفی و ملکوت بهرام صادقی دیده ایم، اما این کتاب از لحاظ پرداخت و تاکتیک نوشتاری و حتی پیرنگ، فاصله زیادی با آن دو کتاب دارد.

در این کتاب ما با زندگی نویسنده ای آشنا می شویم که از کودکی درگیر یک ماجرای عاشقانه و عاطفی می شود و بعد ها که بزرگ تر شد سر از آسایشگاه روانی در می آورد.

پیرنگ اصلی داستان هم، عشق و عاشقی و دلبری و دلدادگی است.

نویسنده تا فصل سوم کتاب موفق شده است خواننده را با خود همراه سازد، اما در فصل های میانی، داستان دچار تکرار توضیحات می شود و جذابیت و کشش خود را از دست می دهد و پرگویی های راوی، گاهی برای مخاطب خسته کننده می شود.

نویسنده از شخصیت های متعددی در داستانش استفاده کرده و چند داستان تودرتو را انگار به هم چسبانده است تا رمانی لایه دار بسازد، اما در این کار موفق نبوده، دلیلش هم این است که به اندازه کافی و منطقی به شخصیت های متعدد داستان بلندش نپرداخته و هویت گمنام آن ها باعث شلوغی داستان و گیجی و سردرگمی مخاطب شده است.