خوزستان، آزمونِ سخت تاریخ

اینک مردم خوزستان را می توان از این منظر دید؛ از منظر جهان پیرامونی که آدم هایش فراموش شده اند و به شمار نمی آیند.

آدم هایی که پس از جنگ در هیچ محاسبه ای به حساب نیامده اند اما اینک آنان بازگشته اند، - از طریق امر عینی و ملموس.

خوزستان دیگر خوزستان نیست.

نوستالژی دورانی فراموش نشدنی است.

در سرمقاله شرق به قلم احمد غلامی، سردبیر این روزنامه آمده است: گفتم همین جا.

ترمز زد و نگه داشت.

جاده خاکی باریکی بود که به کرخه کور می رفت؛ رودخانه باریکی که اندکی آب در بستر آن جاری بود و نبود.

شاید از همین رو به آن کرخه کور می گفتند.

نمی دانم شاید هم اسمی بود که هنگام جنگ روی آن گذاشته بودند، همین و بس.

ک نار جاده نگه داشت، جاده سوسنگرد - اهواز.

ناصر حامداختری می رفت سوسنگرد.

توی اهواز همدیگر را دیده بودیم.

باورم نمی شد با او روزی این گونه ساده و بی ریا آن هم توی یک رستوران درجه سه با کباب های چرمی همسفره شویم.

ناصر بزرگ تر از ما بود، یکی، دو نسل جلوتر از ما.

بزرگ تر محله بود و همه از او حساب می بردند.

باورم نمی شد او را توی لباس نظامی ببینم؛ آن هم در گروه چمران.

گفتم: عجب پیراهن قشنگی داری! خودش را برانداز کرد و لبخند زد، مثل همان لبخندی که آخرین بار در قاب پنجره ماشین زده بود.