ترمزها مقصرند

اتوبوس های زیادی در مسیر مرگ پیچیدند و مسافران خود را در غبار روزهای مه گرفته، به سفرهای بی بازگشت بردند.

از آن کاروان ها، داغ چند سفر هیچ گاه از خاطر نمی رود.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، روزنامه همشهری نوشت: التهاب، تاولی بر پوست دل است؛ آنگاه که جاده ها، دست به دست هم می دهند تا فاصله ها را پررنگ کنند.

اتوبوس در پیچ جاده گم می شود و خون، شفاف ترین شاهدی است که این روزها می شناسیم.

عطر ریحان، شمال غرب را پر کرده و عروس ها، دیگر سفید را رنگ غالب پیراهن نمی دانند.

حالا اتوبوس مرگ، سر بر صخره می کوبد.

شاهدان، تاولی بر دل هایشان می نشیند و روزنامه ها فونت های سیاه شان، اختصاصی ترین خطوط مرگ نویسی دوستان می شود.

از مرگ می نویسم، از اتوبوس ها و آنها که سر بر سایه سفر، راهی جاده های رفتن شدند؛ رفتن هایی بی برگشت.

از آن سال ها که اتوبوس مرگ، خاطره نویسندگان را به خود آلود، تا همین ماه تب زده که مرگ سراغی از سربازان گرفت و سلحشوران علم را بعد از ناجیان طبیعت، خبرنگاران، هدف قرار داد، اتوبوس های زیادی در مسیر مرگ پیچیدند و مسافران خود را در غبار روزهای مه گرفته، به سفرهای بی بازگشت بردند.

از آن کاروان ها، داغ چند سفر هیچ گاه از خاطر نمی رود.

2 تیر 1400؛ نقده حدود 30 نفر بودند؛ 20 خبرنگار و مابقی از ستاد احیای دریاچه ارومیه و تنی چند از سازمان محیط زیست.