بر «بوم» زندگی «مینا»، هنرمند توانجوی همدانی/ از «سبک انحصاری» تا «گالری داری خصوصی»

باید پرسون پرسون در پی مینای نقاش می گشتم، مینایی که دلتنگی هایش را شبانه با قلم و آبرنگ و رقص انگشتان بی جانش مصور کرده و هر صبح با دم مسیحایی عزیز خانم دوباره طلوع می کند، - خبرگزاری فارس-همدان، سولماز عنایتی؛ گوشه و کنار شهرم را می کاویدم که به اینجا پاییر قدم می زند رسیدم، کتاب را باز کردم، اتاق بوی جنگل های بکر می گیرد.

/ بوی کاج! / ابر شدم از دلتنگی، این باران تا صبح می بارد / چه ناب می شوند رودهایی که سحر از دستانم جاریست.

این چند سطر کافی بود تا باز خبرنگاری کار دستم دهد و به دنبال اتاقی باشم با عطر درختان صنوبر و کاج و صدای امواج مواج دریا، اتاقی پر از بوته های بهاری و آهوان دل فریب، مملو از باران های به زمین نرسیده و خزان باشکوه.

اتاقی که  نقش زندگی مینای شاعر را بر بوم نقاشی گواه است، حالا باید پرسون پرسون در پی مینای نقاش می گشتم، مینایی که دلتنگی هایش را شبانه با قلم و آبرنگ و رقص انگشتان بی جانش مصور کرده و هر صبح دوباره طلوع می کند.

کرونای منحوس بیش از پیش مینای نقاش را در اتاق پررمز و رازش قرنطینه کرده و به ناچار با تماس تلفنی با او به گفت وگو نشستم، زنگ صدای مینا مرا به فراز و فرود اشعار سپید ش می برد و غوطه ور در پرتره های آبرنگی اش.