استعداد سوزی بدتر از کرونا کُشی/ به یاد علی اکرمی

مرگ به خاطر کرونا را می توان به تقدیری نسبت داد که یک بیماری ناشناخته رقم زده اما سلب مجال ناشکوفایی را نمی توان تقدیر دانست.

- عصر ایران؛ مهرداد خدیر- روزنامه نگاران فعال در حوزه های سیاسی این روزها سوگوار علی اکرمی اند که قربانی ویروس جهش یافته کرونا شد و بی بیماری زمینه ای و پس از دوره ای کوتاه، ناگهان پر کشید و رفت.

او را نه مستقیماً و چهره به چهره که با واسطه و از طریق دوستان مشترک می شناختم.

از این رو خاطره شخصی از او ندارم تا نقل کنم اما به اعتبار این که نزدیک ترین دوستان روزنامه نگارم، دوست نزدیک او بوده اند این ادعا گزاف نیست که بی گمان شایسته صفاتی است که درباره او می نویسند.

متولد دهه 50 و جوان دهه 70 که سیاست را نه از منظر قدرت که به عنوان انجام وظایف اجتماعی و از جنبه معنی بخشی به زندگی دنبال می کرد و اگر هم به روزنامه نگاری و کار رسانه ای روی آورد از منظر جست و جوی حقیقت بود و به اشتراک گذاشتن یافته ها و گرنه دانش آموخته مهندسی بود.

شاید برای خواننده این سطور این پرسش پدید آید که اگر نویسنده با علی اکرمی دوستی و ارتباط نزدیک نداشته پس این نوشته از سر چیست؟ به دو سبب:نخست یادداشت عباس عبدی که تکان دهنده و منقلب کننده است و داستان را از علی اکرمی عراقی فراتر می برد و به نسل دهه 50 تعمیم می دهد: علی اکرمی از متولدین دهه 50 �