رد پای «خاموش» بر دیوارهای شهر

دیده شدن کارهایش بیشتر از خودش برایش اهمیت دارد.

می گوید سنت گرافیتی این است و من هم ذات را بر ظاهر ترجیح می دهم.

انتظار خاصی از گرافیتی و مردمی که کارهایش را هر از گاهی روی دیوارها می بینند، - ندارد.

روی دیوارها نقاشی می کشد تا از میان هر 10 نفری که رد می شوند، حداقل نظر یکی را جلب کند و همین برایش کافی است.

23ساله است و حدودا از سال 86 از دفترهای نقاشی به دیوارهای شهر کوچ کرد.

اغلب آثارش با نام خاموش عجین شده است.

می گوید نام مستعارش را از مولانا قرض گرفته و باور دارد که انتخاب نام خاموش که اتفاقا بی شباهت هم به شخصیت آرامش نیست، بسیار روی نقاشی ها، زندگی و روابطش تاثیر گذاشته است.

قبل از اینکه گرافیتی را شروع کنم به ادبیات بسیار علاقه داشتم و اسم خاموش را هم از مولانا گرفتم.

کاراکتر من همیشه ساکت و آرام بوده است و در همه این سال ها من روی این اسم تاثیر گذاشتم و این اسم نیز روی من تأثیر گذاشت.

در واقع به همدیگر معنا دادیم و شکل گرفتیم.

داشتن لقب برای هنرمندان گرافیتی یک سنت قدیمی است.

اغلب نمی خواهند نام و چهره شان فاش شود و برای همین هم نام مستعار انتخاب می کنند.

می گوید: لقبی که آدم ها انتخاب می کنند همانند ماسکی است که به صورتشان می زنند.