بیانیه روزنامه نگاران زن نسبت به موضع گیری انجمن صنفی علیه آزار در مطبوعات

جمعی از روزنامه نگاران زن در بیانیه ای نسبت به موضع گیری انجمن صنفی روزنامه نگاران علیه آزار در مطبوعات اعتراض کردند.

- در دورانی که زنان روزنامه نگار در رسانه ها تلاش و تمرکزشان را برای اطلاع رسانی در حوزه های مختلف صرف می کنند و از نابرابری آموزشی ، مشقت معاش، دوران سخت تنها ماندن با بحران های سلامتی و جنگیدن برای حداقل های بقای انسانی می نویسند، گاهی برخی از آنان باید همزمان در جبهه دیگری روبروی برخی از آزارهای جنسی محل کار بایستند، مقاومت کنند، آن را پس بزنند، و اگر امکانی پیدا شد آن را فریاد بزنند.

در مواجهه با تبعیض جنسیتی به عنوان واقعیت روزمره، امر شخصی از امر جمعی جدا نیست، آزارها صرفا مسائل شخصی نیستند و متقابلا بدون حمایت جمعی راه به جایی نمی برند.

تشکل صنفی مستقل و برابری خواه باید برابری جنسیتی را در قالب فعالیت سازماندهی شده در مجامع متشکل از بدنه روزنامه نگاران در پیش بگیرد.

در غیر این صورت همراه و همدست سیاستگذاران فرهنگی و سیاسی کشور است که درحال طبیعی سازی نابرابری، ذیل عناوینی چون حفظ آبرو و … است و نمی تواند روزنامه نگار برابری خواه، آزادی خواه و مترقی را نمایندگی کند.

ما ضمن انتقاد به رویه انجمن صنفی روزنامه نگاران استان تهران نسبت به مسئله آزار جنسی اخیر باید نکاتی را یادآور شویم: انجمن صنفی روزنامه نگاران استان تهران در پاسخ به نوشته های جسته گریخته و هشدارهای در لفافه، انتشار گزارشی در شماره 116 نشریه مدیریت ارتباطات در دی ماه 98 درباره مزاحمت های جنسی برای روزنامه نگاران زن، انتشار ویدیوی راوی آنلاین درباره تجربیات تعدادی از زنان روزنامه نگار از مواجهه با این آزارها، و انتشار روایت تعدادی از زنان روزنامه نگار در جریان جنبش می تو ]مقابله با آزار جنسی در ایران[در سه ماه اخیر، فقط سکوت کرد.

عاقبت در پی بلندتر شدن صدای انتقادات، سکوتش را شکست و در روز نوزدهم آبان ماه اعلام کرد از دوماه قبل که موضوع آزار زنان روزنامه نگار به صورت مصداقی به سطح عمومی کشیده شده، کمیته ای را تشکیل داده است که هدف اصلی اش آموزش و تحدید موضوع و در صورت لزوم ارائه مشاوره های گوناگون است.

انجمن تاکید کرده بود هدف این کمیته حقیقت یابی نیست.

این درحالی است که بدنه روزنامه نگاری ضمن بی اطلاعی از وجود این کمیته که مطابق ادعای انجمن بیش از دو ماه است که تشکیل شده، از نتایج فعالیت هایش هم تا این لحظه بی خبر است.

در حالی که در مواردی افراد آزاردیده از سوی آزارگر تهدید به شکایت به دادگاه شده اند، بالاخره با دعوتی مبهم و بدون چارچوب به آزاردیده ها پیشنهاد شد حرف هایشان را با این کمیته در میان بگذارند، هرچند طبق اظهارات انجمن صنفی این کمیته هیچ مسئولیت صنفی و نهادی برای رسیدگی به این موضوع ندارد و بر همین مبنا انجمن که موظف است به موضوع آزار زنان روزنامه نگار رسیدگی کند، همانند دیگر نهادها و انجمن های فعلی از کارکرد افتاده ، به سکوت مهیب و دعوت های کدخدامنشی برای استماع بسنده و مسئولیت رسیدگی به این موضوع را از خودش سلب کرده، و همه چیز را به کمیته ای ارجاع داده است که کارش حقیقت یابی نیست.

حال آن که نشست های استماع برای حقیقت، و رسیدگی به آزارهایی که عمدتا با مناسبات شغلی در ارتباط است، ضوابط و اصولی دارد که حتی خود انجمن صنفی روزنامه نگاران اذعان کرده است مجهز به آن نیست.

ما زنان روزنامه نگار و بدنه برابری خواه رسانه ضرورتاً حق پرسش داریم:چرا انجمن از پذیرش مسئولیت حقیقت یابی در موضوع آزار جنسی شانه خالی می کند؟ و بعد هم در صورت تصمیم به برگزاری کمیته ای احتمالی، این کمیته تحقیق بر اساس چه آیین نامه ای قرار است تشکیل جلسه دهد؟ ترکیب احتمالی اعضای کمیته برچه اصولی استوار است؟ جلسات استماع چگونه برگزار می شود؟ گزارش نویسی از این جلسات چه چارچوبی دارد؟ چه محورهایی قرار است در این استماع رعایت شود؟ آیا اصل پایان مصونیت حتی برای مردان رسانه ای با شهرت بر آن حاکم است؟ چه امکانی برای بازشناسی آزاردیدگی وجود دارد؟ چشم انداز مصالحه تا کجا براساس حقوق آزاردیده ها قابل ترسیم است؟ چه ضمانت هایی برای عدم تکرار این آزارها پیش بینی شده است؟ تنها در پناه چنین اصول روشنی است که آزاردیدگان بدون نگرانی روایت خود را در کمیته استماع یا تحقیق بیان خواهند کرد و مسلماً تا اصول حاکم بر تشکیل جلسه را ندانیم، در هیچ جلسه ای شرکت نخواهیم کرد.

حداقل انتظارات ما تغییر اساسنامه های تشکل های صنفی مبتنی بر رفع تبعیض و آزار جنسی در محیط کاری مطبوعات، اختصاص سهم به زنان برابری خواه برای مدیریت های سندیکایی، تصویب پروتکل های مقابله با آزار جنسی، اجرای مکانیسم های صحت سنجی برای پروتکل های کار امن، ایجاد نظام گزارش دهی و ارزیابی عمومی از مبارزه با آزارجنسی در حوزه رسانه ها، اتخاذ رویکرد حق محوری، آزاردیده محوری بود، هرچند انجمن نشان داد هیچ اراده ای برای پاسخگویی به مطالبات ندارد.

جالب آن که کامبیز نوروزی، یکی از اعضای کمیته مذکور، در مصاحبه ای با سایت کانون زنان ایرانی به عنوان منتقد جنبش می توی ایرانی، ظاهر شد و با تشکیک در تعریف آزار جنسی و با نفی جهان شمولی حقوق بشر، بحث زنان ایرانی آزاردیده را جدا از بحث زنان جهان شمرده و شیوه روایت آزار توسط زنان ایرانی را منبطق با قواعد اخلاقی و حقوقی ندانست.

این سخنان کامبیز نوروزی در حقیقت نشان دهنده رویکرد ابتر و یکجانبه نگر انجمن صنفی است که محافظ وضع موجود و مدافع تبعیض های سیستماتیک علیه خبرنگاران زن است.

رویکردی که در شرایط فعلی چیزی جز زنهار علیه صدادارشدن آزاردیده های احتمالی در این مورد خاص یا دیگر موارد نیست.

زنهاری است علیه هر صدایی که بخواهد آرایش سکوت فعلی را تغییر بدهد یا علیه اجزای آن ندایی بلند کند.

افول انجمن صنفی روزنامه نگاران در ارتباط با مسئله مهم و بنیادینی همچون مقابله با آزار جنسی نشان دهنده بی اثرشد گی این نهاد در قبال مسئولیتی است که برای حفظ شأن انسانی زنان روزنامه نگار و پاسداشت محیط امن کاری برای آنها دارد.

بی اثرشدگی این نهاد منتج از مجموعه شرایطی است که نیروی انجمنی این نهاد را به کوشش های صرفاً اداری و بوروکراتیک برای موازنه قدرت تنزل داده است.

اگر در اینجا به موازنه قدرت اشاره داریم، بحث ما برقراری توازن قدرت میان زنان و مردان نیست.

اتفاقاً بحث ما استقرار ساختار انسانی و امن بدون کاربرد غیرمسئولانه قدرت است.

در حالی که نیروهای مورد حمایت و آشنایان انجمن بی محابا مشغول به کار گیری غیرمسئولانه قدرت اند.

این همان ساختار صلبی است که از کارفرما تا انجمن صنفی تهران را در مقابل دادخواهی زنان از طریق سلب امتیازات کاری همچون بیمه، دستمزد و پاداش و اخراج از کار و ترفندهای کدخدامنشانه بسیج می کند.

اما پس از سال ها تفرق، بخشی از جنبش زنان، یک بار دیگر با محوریت دادخواهی دور هم جمع شده اند.

در حالی که جنبش زنان همواره همراه و پشتیبان افرادی بوده است که سهمی و حقی از دادخواهی در ایران دارند، در ماه های اخیر مسئله آزارهای جنسی بار دیگر تکه های این جنبش قدرتمند را کنار یکدیگر قرار داد و تبدیل به مطالبه ای کرد که رویه های سابق حل و فصل و رسیدگی هیاتی وار به مسئله عدالت را قبول ندارد و از اجرای نیم بند آن بیش از بی عدالتی نگران است.

آزاردیده ها حق خودشان می دانند که عدالت در موردشان اجرا شود، اما چهارچوب حقوق کیفری فعلی در مورد آزارهای روایت شده امکانی برای اجرای عدالت ندارد.

ما هم قصد نداریم رویه انتقامی را در پیش بگیریم، هرچند معمولا مجموعه های مدیریتی پس از بلندشدن صدای هر اعتراضی از سوی زنان، از همین رویه ها علیه خود زنان استفاده می کنند.

در حالی که قانون کیفری این موارد را مسکوت گذاشته است، وظیفه جنبش اجتماعی و نهادهای مدنی است که برای بحران موجود راه حل منصفانه پایدار و روشنی پیدا کند.

انسداد در مسیر حقوقی فعلی ضرورت اجرای عدالت با رویه ترمیمی را محرز می کند.

ما برای مقابله با آزار به دنبال انتقام گیری از آزارگرها نیستیم.

جنبش زنان به دنبال مرگ اجتماعی هیچ انسانی نیست، نبوده و نخواهد بود.

اما دیگر نمی توانیم تداوم مصونیت آزارگر ها را تحمل کنیم.

قصد ما این است که آزارگرها بدون انکار، و بدون بسیج منابع برای خاموش کردن صدای آزاردیده ها، با تن دادن به اصول متمدنانه برابری و پاسداشت شأن انسانی زنان در محیط های رسانه ای، با پذیرش تقصیر و خطای خود و عذرخواهی، برای جبران و عدم تکرار تلاش کند.

این که ما در بحبوحه چنین ضرورتی همچنان باید اصول بنیادین را به انجمن یادآوری کنیم و تذکر بدهیم، نشان از آشفتگی حاکم بر نهادهای میانی مسئول دارد.

در مواجهه با چنین بی تفاوتی و سکوت مخربی، ما مجمعی را تشکیل داده ایم تا علاوه بر اطلاع رسانی و آموزش اعضای تحریریه ها، با مذاکره و رایزنی با مدیران رسانه ها و نیروهایی که مشتاق تقویت مسئولیت در صندلی تحریریه ها هستند، آیین نامه هایی را تدوین و به اجرا بگذاریم.

هدف این مجمع مقابله با هرگونه آزار جنسی، واسازی روابط غیرشفاف قدرت زده و سوءاستفاده گرانه، و ایجاد پیوند واقعی با بدنه اجتماعی روزنامه نگاری و فاصله گیری از گروه هایی است که جز مهر و صندلی بوروکرواسی اثر قابل شناسایی دیگری ندارند.

مشارکت و همراهی همه نیروهای رسانه ای اعم از زنان و مردان برابری خواه را در این مجمع ارج می نهیم.

اسامی اعضای اولیه مجمع:فرنگیس بیات، مریم وحیدیان، شیما شعاعی، مولود حاجی زاده، فائزه عباسی، الهه محمدی، نیلوفر حامدی، نگار انسان، خاطره کریمیان، محبوبه حسین زاده
کلید واژه ها: روزنامه نگار - روزنامه نگاران - روزنامه - انجمن صنفی روزنامه نگاران - انجمن صنفی - برابری - نگاران - نگار - مطبوعات - برابری جنسیتی - صنفی - بیانیه - جنسی - تبعیض جنسیتی - اطلاع رسانی - انجمن - دوران - سازماندهی - شخصی - گیری - علیه - رسانه ها - محل کار - مقاومت - اعتراض - آموزشی - واقعیت - فعالیت - سلامتی - تبعیض