مهدویت و افق های پیش رو

باور به ظهور مصلحی جهانی و برپاشدن صلح، عدل و امنیت دائمی در گستره زمین و مسدود شدن راه های غلبه شر بر سرشت و سرنوشت آدمی، پیش از آنکه باوری الهی و در راستای هنجارهای ایمانی باشد، نیازی عام و فطری است که انسان را با امیدواری در راه رسیدن به صبحی روشن به تکاپو وا می دارد و دست روزگار را از تطاول امید به آینده ای درخشان کوتاه می کند.

انسان به رغم تنوع عقیده و مرام با الهام از ندای درون از صبح تاریخ در انتظار روزی به سربرده که در آن پس از رنجی طولانی به آرامشی جهان گستر و پایدار دست یابد.

از اینرو مهدویت به مثابه مکتبی انسانی، بشارت ادیان الهی و مکاتب بشری، در وقوع حتمی مدینه فاضله ای در افق زندگی بشر و تحقق آن با ظهور یک منجی بزرگ را نیز شامل می شود.

با این تفاوت که اسلام با معرفی مصداق عینی منجی حضرت مهدی(ع) - و ویژگی های مدینه فاضله آخرالزمانی افکار و اندیشه ها را اشباع و اقناع ساخته و با طرح مهدویت این نیاز فطری را از آسمان به زمین آورده و تبدیل به ایمانی عینی نموده است.

در اندیشه اسلامی هیچ نکته مجهولی در ارتباط با مهدویت وجود ندارد و مهدی (ع) واقعیتی حی و مؤثر در زندگی ایمانی مسلمانان است، اگر چه تأثیرآن همچون خورشید از پس ابرها باشد.