ابراهیم رفت؛ همانگونه که خودش دوست داشت

محمدعلی حضرتی، جانباز دفاع مقدس در یادداشتی که به مناسبت شهادت جانباز سرافراز دفاع مقدس شهید ابراهیم آشوری نگاشته و آن را در اختیار ایسنا قرار داده است می نویسد: - سَلَامٌ عَلَی إِبْرَاهِیمَ ﴿109﴾ کَذَلِکَ نَجْزِی الْمُحْسِنِینَ ﴿110﴾ إِنَّهُ مِنْ عِبَادِنَا الْمُؤْمِنِینَ ﴿111﴾ قرآن کریم، سورهٔ مبارکهٔ صافات.

خبر، پُتک سنگین در آیینه بود خبر، فرصت تیغ با سینه بود.

ابراهیم هم رفت.

ابراهیم آشوری.

آرام و بی هیاهو.

آن گونه که دوست می داشت.

در سکوتی محض که حتی سایه ی سرد هیس هم به آن راه ندارد.

رفت آن گونه که دلش می خواست.

مثل وقتی که آرام و بی سر و صدا به جبهه می رفت.

مثل گریه های خاموش مادرش وقتی که داغ شهادت پسرش جعفر (فرمانده دلاور و بی ادعای گردان ) در دلش روشن شد.

ابراهیم رفت همان طور که غوغای گردان های رزم و شکوه اعزام ها و بدرقه و پیشوازهای آمیخته با اشک و اسپند و لبخند را پشت سر گذاشت و تصمیم گرفت تنها باشد.

دیده بانی را برگزید.

یکه و تنها به آموزش دیده بانی رفت.

همان گونه که به تنهایی از دکل های زیر آتش تیر مستقیم تانک و کاتیوشا و توپ و خمپاره ها بالا می رفت و در خودش و بی خودش زمزمه می کرد: ما ز بالاییم و بالا می رویم ما ز دریاییم و دریا می رویم همان گونه که پیکرهای مجروح بیسیم چی هایش را بر دوش نحیفش می کشید و به چابکی اعجا�