”لانچر 5 “ نمایشی برای آشتی مخاطب با تئاتر

سال هاست صحبت از قرار گرفتن تئاتر در سبد فرهنگی خانوار به میان می آید، اما برخلاف این ایده سالن های بزرگ و پر تماشاگر، سهم نمایش های پر زرق و برقی می شود که چهره ها (سوپراستارها) بر صحنه هایشان خودنمایی می کنند و بلیت های آن چنانی می فروشند.

دانشجویان این هنر و هنرمندان کمتر شناخته شده در سالن های کوچک گوشه گوشه شهرمان سعی می کنند بدون داشتن تبلیغ های آنچنانی و فقط با تکیه بر تعریف و تمجید دهان به دهان تماشاگرانشان و تبلیغات اندک در شبکه های اجتماعی، سیل مخاطبان را به سالن بیاورند و با هنرنمایی خود آن ها را بر صندلی سالن ها نگه دارند.

یکی از این نمایش ها که چند ماهی است در سالن تئاتر مستقل تهران به اجرا در می آید ”لانچر پنج“ نام دارد.

نمایشی که با تلاش چند جوان به مرحله اجرا رسیده و سعی دارد در فضایی کوچک، ماجرایی وسیع با موضوعی جسورانه را مقابل چشمان مخاطبانش قرار دهد.

نمایشی سخت و صد البته دردناک که لحظاتی برای کم کردن حجم فشار این درد مخاطبانش را می خنداند.

خنده ای تلخ و البته بدور از شوخی های جنسی مرسوم در این سال ها؛ آن هم برای نمایشی که جامعه را به لحاظ جنسی مورد بررسی قرار میدهد.

در این مهم مسعود صرامی و پویا سعیدی که نگارش و کارگردانی متن نمایش را عهده دار بوده اند جدا از آنکه بر مرز های ممیزی قدم گذاشته اند و به �