آنچه خود داشت زبیگانه تمنا می کرد

اتفاقات این روز های ورزش به ویژه در فوتبال نشان می دهد به بیراهه رفتیم.

از موضوع کی روش، برانکو و دنیزلی بگیر تا همین استراماچونی رفتار شناسی سرمربیان خارجی حکایت از این دارد که از ما بهتران به خوبی بزنگاه های ورزشی را می شناسند و از آن بهترین بهره را به نفع خودشان می برند.

قهر، فسخ یک طرفه قرارداد، خروج از کشور و دریافت پول های باد آورده، این ها ادبیات رفتاری مشترک مربیان خارجی شده که در خلاء مدیریت ورزشی بروز و ظهور می کند.

رصد ایرانی ها در خیلی از جا ها و از جمله ورزش نشان میدهد معادله قدرت حتی در جهان بدون ایرانی ناقص است به طور نمونه رضا مهماندوست (مربی ایرانی تیم جمهوری آذربایجان) چندین دوره عنوان بهترین مربی تکواندوی جهان را در کارنامه دارد، سام اصغری مربی منچستر سیتی، بهروز عطایی (قهرمانی والیبال جوانان جهان) و چه زیاد هستند ورزشکاران وطنی که نقطه قوت تیم های خارجی هستند حالا میتوان از تکیه به نیرو های داخلی به عنوان رمز موفقیت یاد کرد چیزی که حافظ در سال هایی از آن یاد کرده که مدیریت به این شکل نبوده است