شیرینی طعم سرپناه در شهر راز

مهربان صفت انسان هایی است که دیدنشان دنیایی ارزش دارد و عملشان به اندازه ستاره های بی پایان شب های تار است؛ مهربانی را می توان در میان انبوه مشکلاتی که خیلی ها را به ستوه آورده و رمق دستانشان را برای دستگیری همنوعانشان گرفته در گوشه و کنار جامعه یافت؛ - مهربانی هایی به رنگ آسمان و به وسعت زمین.

شنیدن داستان مرکزی که پناهی برای تن خسته کودکان کار و است و جان خسته آنان را با مهربانی جلا می دهد و تا توان برداشتن گام های بعدی را در سربالایی های تند زندگی داشته باشند و در این مسیر نه چندان هموار با دلهای صیغل یافته شان، قدم بردارند و دست هایشان به سمت آنهایی که نیازمند یاری هستند، دراز باشد؛ آنهم میان انبوه خبرهای بد، لبخند را میهمان لب هایمان می کند و شوق دیدن این دنیای خوب به رفتن وا می داردمان.

مرکز آسمانیان مهربان شهر راز یک سال و اندی است که بنا شده تا لباسی از جنس نام خود مرکز را بر تن نیازمندانی بپوشانند که در کف خیابان ها به هزار دلیل زندگی می کنند و بگویند اینجا مهربانی است و عشق و گرما.

آن هم در روزهایی که زور آفتاب به گرم کردن جلوی پای خودش هم نمی رسد، اما موسسه ای بنا شده که از جنس خشت نیست تا با نمی باران فرو ریزد و نامهربانانه آوار شود بر سر کسانی که مهربانی پوزخندی به دردهای بی پایانشان است.