روایت متفاوت دو جانباز از روزهای سخت زندگی

با جانباز و آزاده هایی که دیده ام، متفاوت اند.

هم مجروحیت جسمانی دارند هم جانباز اعصاب و روانند.

فرقشان اما این نیست؛ برای تحمل دردِ حمله های اعصاب مدتی درگیر اعتیاد شده اند.

- مجله فارس پلاس؛ نعیمه جاویدی: تصور بیشتر ما از جانبازان جنگ همه چیز هست جز اعتیاد.

ساحت دفاع مقدس آنقدر برایمان عزیز است که دوست نداریم درباره اش چیز دیگری بشنویم.

ترکش های جنگ عده ای را شهید کرد و گروهی را جانباز و آزاده.

در خانواده جانبازان و آزادگان اما جنگ روایت دیگری هم داشت؛ تمام نشده بود.

هربار که مرد جوانی از خواب می پرید و دنبال پایی می گشت که در خاکریز جا گذاشته بود یا آن یکی که موج او را می گرفت، کاسه سرش را فشار می داد یا آن یکی که سرفه ها و تاول های عامل شیمیایی، راه نفسش را بند می آورد و آزادهٔ به وطن برگشته ای که هر شب در کابوس هایش هنوز خواب شکنجه می دید و هراسان از خواب می پرید یعنی جنگ در بعضی خانه ها همچنان غنیمت می گرفت.

جانبازان اعصاب و روان اما مهجورتر از بقیه بودند.

دردِ حمله های وقت و بی وقت اعصاب مچاله شان می کرد.

درد بی امانی که مثل خون جلوی چشم بعضی هایشان را می گرفت.

همین که تمام می شد، به خود می آمدند  و می دیدند آنچه را که به قول خیلی هایشان ای کاش نمی دیدیم! در چند ثانیه، تحت فشار درد، به خودشان یا اعضای خانواده یا در بهترین حالت