همه نذرها خوردنی نیستند

برخی از جانشان مایه می گذارند و خون یا یکی از کلیه هایشان را می دهند، برخی غذا نمی پزند اما غذا می دهند آن هم به حیوانات.

عده ای زباله جمع می کنند، - برخی برای فقر فرهنگی نذر می کنند، کتاب می خرند و حتی برایش پویش هم راه انداخته اند.

همچنین دیده شده انیمیشن هایی با عنوان هشتک نذر فرهنگی ساخته و در شبکه های اجتماعی بازنشر شده است.

در کتاب باورهای عامیانه مردم نوشته حسن ذوالفقاری با همکاری علی اکبر شیری، نذر اینگونه تعریف شده است: نذر آن است که انسان بر خود واجب کند که کار خیری را برای خدا به جا آورد، یا کاری را که نکردن آن بهتر است برای خدا ترک کند.

نذری دادن یکی از آداب دینی و آیینی مردم ایران است که به مناسبت های مختلف انجام می شود.

نذر در هر جایی از ایران آدابی هم دارد.

یکی از آداب مشترک نذری در کشور ما این است که غذاهای نذری را حرام نکنند زیرا گناه دارد.

نذر کردن حیوان هم یکی از انواع آن است و باورهای عامه در این زمینه جالب توجه است.

برای مثال اگر انسان یک حیوان اهلی داشته باشد و در حق آن بگوید: تیغ را به رویش حرام کردم ، نوعی نذر است و آن حیوان یک موجود مقدس به شمار می رود.

باور دیگر این بوده که شکارچی ها پس از شکار، باید چهل شکار نذری می دادند تا آهی از طرف شکارها به آن ها بلایی وارد نکند.