با سعدی در گلستان : پای در زنجیر پیشِ دوستان / بِهْ که با بیگانگان در بوستان (+صدا)

از صحبتِ یارانِ دِمَشْقم مَلالتی پدید آمده بود؛ سر در بیابانِ قُدس نهادم و با حیوانات اُنس گرفتم.

تا وقتی که اسیرِ فرنگ شدم، در خَنْدَقِ طَرابُلُس با جُهودانم به کارِ گِل بداشتند.

- یکی از رؤسایِ حَلَب که سابقه ای میانِ ما بود گذر کرد و بشناخت و گفت: ای فلان! این چه حالت است؟! گفتم: چه گویم؟: همی گریختم از مردمان به کوه و به دشتکه از خدای نبودم به آدمی پرداخت قیاس کن که چه حالم بود در این ساعتکه در طویلهٔ نامردمم بباید ساخت پای در زنجیر پیشِ دوستانبِهْ که با بیگانگان در بوستان بر حالتِ من رحمت آورد و به ده دینار از قیدم خلاص کرد و با خود به حلب برد و دختری که داشت به نِکاح من در آورد به کابین، صد دینار.

 مدّتی برآمد.

بدخوی ستیزه روی نافرمان بود؛ زبان درازی کردن گرفت و عیشِ مرا مُنَغَّص داشتن.

زنِ بد در سرایِ مردِ نکوهم در این عالم است دوزخِ او زینهار از قرینِ بد، زِنهار!وَ قِنا رَبَّنا عَذابَ النّار باری زبانِ تَعَنّت دراز کرده همی گفت: تو آن نیستی که پدرِ من تو را از فرنگ باز خرید؟! گفتم: بلی! من آنم که به ده دینار از قیدِ فرنگم بازخرید و به صد دینارْ به دستِ تو گرفتار کرد.

شنیدم گوسپندی را بزرگیرهانید از دهان و دستِ گرگی شبانگه کارد در حلقش بمالیدروانِ گوسپند از وی بنالید: