آلمان؛ بنز، بکن بائر و دموکراسی حزبی

پیش ران سیاست و کشور، دموکراسی است و جلوه دموکراسی هم در رقابت احزاب واقعی برای به دست آوردن کرسی های پارلمان.

آلمان اگر بنز و ب.

ام.

و و آدیداس و باشگاه بایرن مونیخ را داشته باشد اما این دموکراسی حزبی - فدرالی را نداشته باشد چیزی کم دارد.

-    عصر ایران؛ مهرداد خدیر- اگر در جمعی درباره کشور آلمان بپرسید و این که تا واژه آلمان را می شنوند، به یاد چه می افتند، بسته به سن و سال و علایق و سلیقه ها یا مشاهدات و تجربه ها پاسخ های متفاوتی خواهند داد.

اگر جوان امروزی و دور از سیاست و علاقه مند به ورزش و برندها باشد احتمالا بلافاصله خواهد گفت: آدیداس و تأکید می کند لباس من یا کفش من آدیداس اصل است نه از این جعلی ها.

اگر اهل سیاست باشد به دو جنگ جهانی اول و دوم و فیلم های سینمایی جنگی و سریال تلویزیونی ارتش سرّی اشاره می کند یا از آلمان شرقی سابق می گوید و البته آدولف هیتلر یا هیملر یا گوبلز و البته رایشمن.

اگر اهل فرهنگ و فلسفه باشد آلمان او را به یاد مارکس، گوته و نیچه می اندازد یا از دشواری فراگیری زبان آلمانی سخن می گوید.

همه البته بر سر بنز و ب.

ام.

و توافق دارند و بعید نیست در وهله نخست بگویند: آلمان یعنی بنز.

آلمان یعنی ب.

ام.

و و واقعاً کیست که برسر کیفیت حیرت انگیز و ستایش آمیز دستاوردهای صنعت و ابزار آلمانی کمترین تردید را داشته باشد؟! علاقه مندان مباحث تاریخی دیوار برلین را به یاد می آورند و این که چرا برپا شد و چگونه فروریخت و نماد پایان بلوک بندی ها شد.

دوستی که در آلمان زندگی کرده اما ممکن است وجوه منفی و خاطرت تلخ خود را هم بگوید.

از نژاد پرستی و نئونازی ها که غریبه ها را کله سیاه لقب می دهند و در مقابل شاید دیگری بگوید اما همین آلمان را در اعطای پناهندگی با دیگر کشورهای اروپایی مقایسه کنید.

کار هم می دهند و باز نفر اول خواهد گفت این به خاطر خانم مرکل بود که دیگر تکرار نمی شود و علایق حقوق بشری او نمایشی نیست چون شخصیت اصلی او در دوران زندگی در آلمان شرقی شکل گرفته است.

ممکن است کسانی کمک های تسلیحاتی به صدام حسین در دوران جنگ ایران و عراق را یادآور شوند تا داوری ها یک سره مثبت نباشد و در این لحظه حال و هوای فیلم سینمایی از کرخه تا راین برای ما تازه شود که با موسیقی مجید انتظامی جاودانه شد (اگر یک بار بدون موسیقی فیلم را ببینیم تازه متوجه می شویم که چه نقشی داشته است).

باری، آلمان نزد هر که مصداقی دارد.

از بنز و ب.

ام.

و و آدیداس تا هیتلر و دیوار برلین.

از نیچه و گوته تا فرانتس بکن باوئر و کارل هاینتس رومنیگه و تیم های فوتبال و بازیکنان مشهور سال های دور و نزدیک.

آلمان، همه اینها هست.

هم با وجوه منفی که جهان را درگیر دو جنگ با میلیون ها کشته کرد و هم با وجوه مثبت در صنعت و ابزار که اشیا را به موجودات دوست داشتنی تبدیل می کنند.

در همین تهران هنوز ساختمان هایی که آلمان ها در دوره رضاشاه و 80 سال پیش ساختند چشم نواز است و کیست که از ساختمان قدیمی بانک ملی ایران و دانشکده های دانشگاه تهران لذت نبرد و شکوه آنان را درنیابد؟ آلمان، بنز و ب.

ام.

و و آدیداس دارد و این آخری البته چند ملیتی است و منحصر به آلمان نیست.

اما آلمان، تنها با صنعت و تاریخ، آلمان نشده است.

آلمان، یک چیز دیگر هم دارد که کمتر به آن اشاره می شود و این روزها جلوه باشکوهی از آن را شاهدیم و آن همانا دموکراسی است و رقابت احزاب برای به دست آوردن کرسی های پارلمان.

بهترین نوع دموکراسی هم دموکراسی حزبی است زیرا برای هر که در پارلمان، متناسب با وزن اجتماعی سهمی تعیین می کند بر خلاف نظام های ریاستی که کثیری به خاطر چند درصد کمتر به کل حذف می شوند.

در دموکراسی پارلمانی اما برای تشکیل دولت به نصف به اضافه یک کرسی های پارلمان نیاز است و اگر حزبی به این اکثریت دست نیافت ناگزیر از ائتلاف است.

طبعا با حزب رقیب ائتلاف نمی کند و سراغ احزاب کوچک تر می رود که شاید تنها 10 کرسی داشته باشند و اینجاست که اقلیت احساس حضور می کنند.

حضور اقلیت اگر متناسب با وزن آن باشد خوب است اما اگر اقلیت 15 درصدی از طرف تمام مردم تصمیم بگیرند همین می شود که 85 درصد مردم با محدودیت فضای مجازی مخالف باشد و اقلیت 15 درصدی از جانب آنان سخن بگوید و نماینده ای با 35 هزار رأی برای لباس تیم ملی فوتبال دختران تصمیم بگیرد.

با دموکراسی است که مجلس واقعی شکل می گیرد.

بدون رقابت احزاب واقعی و نه ساختگی دموکراسی بی معنی است و ناچار می شوی کاندیداها را پیشاپیش حذف کنی و بامزه تر این که دوره بعد نصف همان نمایندگان حاصل حذف را هم حذف کنی!در دموکراسی حزبی رییس فراکسیون پیروز دولت تشکیل می دهد و احزاب دیگر نظارت می کنند.

آلمان را تنها با آدیداس و بنز نشناسیم.

تنها از صنعت و ابزار نگوییم.

اینها همه جلوه های مدرنیسم است نه مدرنیته و این دموکراسی است که پیش ران یک جامعه است.

برای ما ایرانی ها این وجه البته جالب تر است: در یکی از حوزه های انتخاباتی فرانکفورت آلمان، دو ایرانی - امید نوری از حزب سبز با 29 درصد آرا- و کاوه منصوری از حزب سوسیال دموکرات با هم رقابت دارند.

همان گونه که تجارت مدرن بدون شرکت ها و کمپانی ها بی معنی است و فوتبال بدون باشگاه ها مفهوم ندارد انتخابات بدون رقابت آزاد احزاب و با اعمال نظارتی که به منتخبان قبلی خود هم رحم نمی کند از مفهوم تهی می شود.

اگر چپ میانه پیروز شود سیمای سیاسی آلمان هم تغییر خواهد کرد و کافی است به احزاب رقیب و گرایش های آنان نگاه کنیم: سوسیال دموکرات، دموکرات مسیحی، سوسیال مسیحی ها یا حتی حزب دست راستی آلترناتیو برای آلمان.

این روزها سالگرد انحلال حزب رستاخیز در مهر 1357 و در گرماگرم التهابات انقلاب هم هست.

بسیاری معتقدند اقدام شاه در اعلام تأسیس حزب رستاخیز و انحلال احزاب صوری قبلی و مخیر کردن مردم بین عضویت یا اعلام ضدیت یا خروج از کشور در اسفند 1353 مهلک ترین اشتباه او بود.

حزبی که تنها سه سال و 5 ماه دوام آورد و به جای این که دبیر کل حزب، نخست وزیر شود به عکس نخست وزیر با حکم شاه دبیرکل حزب می شد! خود شاه در کتاب پاسخ به تاریخ قبول می کند که ماجرای حزب رستاخیز اشتباه بود خاصه این که دو سال قبل قول داده بود ایران، تک حزبی نخواهد شد و تا قبل از آن به دو حزبی بودن می بالید اگرچه یکی می گفت بله و دیگری هم می گفت البته! پیش ران سیاست و کشور، دموکراسی است و جلوه دموکراسی هم در رقابت احزاب واقعی - واقعی و نه ساختگی- برای به دست آوردن کرسی های پارلمان - با انتخابات یک مرحله ای و نه حذف پیشاپیش کاندیداها- است.

آلمان اگر بنز و ب.

ام.

و و آدیداس و باشگاه بایرن مونیخ را داشته باشد اما این دموکراسی حزبی را نداشته باشد چیزی کم دارد.

درباره آلمان به ویژگی فدرالی بودن هم البته باید اشاره کرد.

کلید واژه ها: دموکراسی - آلمان - آدیداس - باشگاه بایرن مونیخ - فیلم های سینمایی - سیاست - سریال تلویزیونی - جنگ جهانی اول - بایرن مونیخ - آدولف هیتلر - کشور آلمان - تلویزیونی - جنگ جهانی - کشور - حزبی - سینمایی - امروزی - باشگاه - بایرن - جهانی - سریال - هیتلر - علاقه - اشاره - احزاب - واقعی - رقابت - مونیخ - جعلی - فیلم