گذران زندگی با دستان خالی؛ روایت 27 سال فداکاری مادرانه

یک مادر فراشبندی 27 سال است که با دستان خالی از فرزند معلولش پرستاری می کند.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس از فراشبند، مادران ایرانی همواره به عنوان اسوه های عشق و مهربانی و فداکاری شناخته می شوند.

فرشتگانی که حضورشان شالوده اصلی خانواده ایرانی را تشکیل می دهد.

  صغری عالیشوندی یکی از این مادران فداکار است که 27 سال است از فرزند معلولش پرستاری می کند، این مادر فداکار اهل شهرستان فراشبند از استان فارس می باشد.

وی در گفت و گو با خبرنگار فارس در فراشبند می گوید: 18 ساله بودم که به ازدواج پسر خاله ام درآمدم و از آن پس زندگی مشترکمان آغاز شد، زندگی که پر از فراز و نشیب های خود بود.

شوهرم کارگری می کرد و به سختی زندگی می کردیم.

عالیشوندی می افزاید: در سال 1354 اولین فرزندم به دنیا آمد و با موافقت شوهرم اسم او را منوچهر گذاشتم، بعد از او 4 پسر و 2 دختر از خدا هدیه گرفتم.

اما چون منوچهر فرزند اولم بود، آرزوهای زیادی برای او در  سر می پروراندم؛ منوچهر روز به روز قد می کشید و من تمام رویاهایم را در او می دیدم.

کلاس چهارم دبیرستان(دیپلم) را تمام کرد، تا این که در مرداد 1373 سرنوشت جور دیگری رقم خورد.

  او ادامه می دهد: در آن روز، برای کاری به بیرون از منزل رفته بودم و منوچهر با برادر کوچکترش در خانه بودند؛ ما در خانه مان چند تا نخل داشتیم و یک دیوار کاه گل