شادمانی؛ گمشده انسان معاصر

شادمانی، گمشده انسان معاصر، بنیادی ترین مفهوم در روانشناسی مثبت گرا است.

انسان ها بنا بر سرشت و ماهیت وجودی خویش همواره از افسرده بودن گریزان اند و دوست دارند به سوی شاد بودن و شاد زندگی کردن در حرکت باشند.

- ایسنا/خراسان رضوی شادمانی، گمشده انسان معاصر، بنیادی ترین مفهوم در روانشناسی مثبت گرا است.

انسان ها بنا بر سرشت و ماهیت وجودی خویش همواره از افسرده بودن گریزان اند و دوست دارند به سوی شاد بودن و شاد زندگی کردن در حرکت باشند.

احساس نشاط یا بهزیستی از آغاز تمدن انسانی یکی از نیازهای اساسی نوع بشر در تمامی فرهنگ ها به شمار رفته است.

استنباط بشر نیز از غایت زندگی، رسیدن به شادمانی بوده است.

با وجود این؛ در طول تاریخ درک بشر از نشاط متفاوت بوده است و تلاش های بسیاری برای فهم و تعریف نشاط انجام گرفته که این مفهوم را در ظرف زمان و مکان دگرگون کرده است.

در مجموعه ادبیات نظری، نشاط عمدتاً به معنای عاطفه مثبت، رضایت از زندگی و نبود عاطفه منفی تعریف شده است.

در واقع احساس نشاط یکی از ابعاد سلامت روان و عواطف مثبت است که در مقابل احساسات منفی از قبیل افسردگی، اندوه و یأس قرار می گیرد.

جامع ترین و در عین حال عملیاتی ترین تعریف شادمانی اینگونه تعریف شده است.