کار ناتمام علی اکرمی

سال های سال در محافل سیاسی یک چالش و یک مطالبه جدی همواره وجود داشته که هر چند وقت یک بار صدایی از آن بلند می شد و با تدبیر اهالی سالخورده سیاست دوباره به محاق می رفت؛ آن هم گفت وگوی درون گروهی و درون نسلی است.

اگر بگویم همین موضوع پاشنه آشیل ارتباطات درونی احزاب و جریان ها بوده است، گزاف نگفته ام.

از اواسط دهه 80 موضوع گفت وگوهای درون گروهی با چالشی جدی روبه رو شد.

علی اکرمی زخم خورده همین چالش ها بود.

نسل دومی که در آن زمان و حتی تا حدودی تا به امروز از سوی نسل اول جوانان بعد از انقلاب جدی گرفته نشدند.

نسلی که پر از ایده و خلاقیت و توان اجرایی بودند؛ اما همواره زیر سایه نسلی قرار داشتند که وضعیت امروز کشور ماحصل مدیریت آنهاست.

نسل اولی که دیگر چابک نبود و از طرفی هم آن چنان چسبندگی به قدرت و پست داشت که تا هنگامه برخاستن صدای الرحمن نمی شد آنها را از صندلی جدا کرد.

نسل اول و حتی بخش هایی از نسل دوم دیگر ناکارآمد شده بودند و هیچ راه حلی برای مسائل جدید نداشتند و تجربه را بهانه کرده بودند تا سدی باشند برای ورود افراد تازه نفس تر، چابک تر و خلاق تر.

در چنین فضایی، علی اکرمی در سال های اخیر تمام تلاش خود را کرد تا شکافی ایجاد کند در پیکره درهم تنیده سیاست ورزان سالخورده.