دلتنگ راهیان نور؛ سفری به سرزمین اسرارآمیز وحدت و همدلی

بر روی پهنه عشق قدم گذاشتن، شکیبایی می خواست که در چنته نداشتیم اما همه ساله این روزها، سرزمین اسرارآمیز وحدت و همدلی ما را فرا می خواند.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرگزاری فارس از داراب، قدمگاهی اصیل بود از جنس مرمر و یاس و هر که ندیده بود در گیر و دار احساس.

بر روی پهنه عشق قدم گذاشتن ، شکیبایی می خواست که در چنته نداشتیم اما همه ساله این روزها، سرزمین اسرارآمیز وحدت و همدلی ما را فرا می خواند.

همه اقشار و گروه ها را.

همه با هر نوع تفکر و نگرشی.

  آنجا قطعه ای از خاک بهشت و آرمان شهر مهدوی است.

جامعه آرمانی مهدوی که همه فارغ از موقعیت و مال و شهرت دنیوی، یکسان با یکدیگر قدم برمی داشتند.

دارا و ندار، تحصیل کرده و عامی، ضعیف و قوی و.

هیچ کس را برتری بر دیگری نبود چرا که همه برقرار به سر حد قرار آمده بودند.

آن رمل های ریز و تفتیده، پذیرای پاهایی بود که با عشق می لغزید.

آنجا قطعه ای از نور بود که راهی آن می شدیم.

همان جا که اکنون دو سال پیاپی است از دیدارش محرومیم و از زیارت بزرگانش جا مانده ایم.

بزرگانی به وسعت آسمان، برخاسته از آرمانی سترگ.

  اگر چه اکنون با شیوع ویروسی که همه ابعاد زندگی را تحت الشعاع قرار داده، از سفر به سرزمین نور جا مانده ایم اما در حریم دل و با زورق خیال می توان وادی به وادی طی مسیر کرد تا به فکه رسید.