ذخیره گاه زیست کره حرّا تنها منطقه حفاظت شده از جنگل های مانگرو در حاشیه شمالی خلیج فارس و دریای عمان است که بیشترین تراکم پوشش را نیز در همین منطقه دارد.
- این ذخیره گاه در فاصله بین جزیره قشم در خلیج فارس و ساحل سرزمینی ایران قرار دارد و جزو محدوده استان هرمزگان است.
به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، درسال 1351 اراضی پوشیده از مانگرو در سطح ملی به عنوان منطـقه حفاظت شده تحت مدیریت قرار گرفت و در سال 1354 به عنوان ذخـیره گاه زیست کـره پذیرفته و ثبت شد همچنین در سال 1355 نواحی بکر جنگل های مانگرو، گل زارها و نهرها در تنگه خـوران به عنوان تالاب مهم با ارزش بین المللی در کنواسیون بین المللی رامسر به ثبت رسید.
براساس اطلاعات سازمان حفاظت محیط زیست، جنگل های مانگرو اکوسیستم های کاملا ویژه ای هستند و اجتماعات گیاهی و جانوری آن ها در ارتباط با شرایط خاصی می تواند شکل بگیرد.
از نظر پوشش گیاهی منطقه حفاظت شده حّرا شامل دو فرم است.
جوامع گیاهی هالوفیت یا شورپسند که متعلق به تیره Chenopodiaceae است و در نواحی ساحلی گسترش یافته اند و بعضا با بوته های گز همراه هستند و گونه حرّا با نام علمی Avicennia marina که به وجود آورنده جنگل های انبوه است.
جنگل حرّا، جنگل های ساحلی حساس و شکننده ای است که نقش ارزنده ای در حفظ تنوع زیستی منطقه دارد و حفاظت از گونه های خاص حرّا و چندل که آخرین حد پراکنش آن در شمال شرقی ذخیره گاه است بسیار حائز اهمیت و ضروری محسوب می شود.
کنترل فرسایش ساحلی یعنی جلوگیری از تخریب سواحل در برابر امواج و طوفان ها، تثبیت رسوبگذاری و جلوگیری از جابه جایی آن با سیستم ریشه ای خاص و حفاظت از آبسنگ های مرجانی از ویژگی های مهم جنگل حرّا در حفظ تنوع زیستی منطقه است همچنین جنگل حرّا نیازهای زیستگاهی آبزیان را تامین می کند بطوری که بسیاری از آبزیان مراحل اولیه رشد و تکثیر خود را در این جنگل ها سپری می کنند و زیستگاه بسیاری از پرندگان آبزی و کنار آبزی در جنگل های حرّا است.
دسترسی به این ذخیره گاه از بندرعباس مرکز استان هرمزگان -امکان پذیر است.
یکی از راه های دسترسی طی مسیر راه شرقی غربی جاده بندر عباس – بندر خمیر با مسافتی حدود 125 کیلومتر است.
از این مسیر می توان به روستاهای پیر حریره، لشتقان، کوشک، سایه خوش رسید که در شمال و غرب منطقه قرار دارند.
مسیر دیگر عزیمت به جزیره قشم با قایق و از بندرعباس است و با رسیدن به بندر لافت در شرق محدوده ذخیره گاه می توان به روستای گورزین در شرق منطقه عزیمت کرد.
در جهت غرب، روستاهای خورخوران، تیل، دورینی، گوران، چاهو، بندر دولاب و کنار سیاه، مرکز جنوبی ذخیره گاه را تشکیل داده اند.
از این روستاها دسترسی به ذخیره گاه با قایق میسر است.
مردم این روستاها اغلب به فعالیت های تجاری مشغول هستند و به جز نخلستان های محدود، فعالیت کشاورزی عمده ای ندارند.
دامداری محدود همراه با صید ماهی در آب های ساحلی از دیگر فعالیت های آن هاست.
هسته مرکزی ذخیره گاه بستر کم عمق بین نوار ساحلی سرزمینی و جزیره قشم قرار دارد و رسوبگذاری رودخانه ها در دلتای خود باعث شده است تا محیطی کم عمق در دریاچه به وجود آید و باعث استقرار مانگرو شود که با جزر و مد روزانه آب در خلیج فارس سازگار شده اند.
طول ذخیره گاه حدود 150 کیلومتر است و مسافتی بیش از 85000 هکتار دارد که بیش از 6300 هکتار آن را جنگل های حرّا تشکیل می دهد.
نزدیک ترین ایستگاه سینوپتیکی به ذخیره گاه حرّا، ایستگاه بندرعباس است که در ساحل خلیج فارس قرار دارد.
ذخیره گاه زیست کره حرّا دارای آب و هوای گرم و مرطوب است و در روش طبقه بندی اقلیمی آمبرژه در طبقه بیابانی گرم شدید قرار دارد.
میانگین طولانی مدت بارش سالانه در بندر عباس 146 میلیمتر و دمای متوسط سالانه آن 27.
2 درجه سانتیگراد است.
بیشترین مقدار بارش در ماه های دی و بهمن و تابستان فصلی خشک است.
دراین ذخیره گاه، رطوبت نسبی هوا زیاد است به طوری که متوسط سالانه آن بیش از 65 درصد محاسبه شده که بین 60 تا 68 درصد در ماه های مختلف سال نوسان دارد.
جریان بادهای منطقه به طور عمده دارای جهت شمال غربی – جنوب شرقی و فصل وزش آن ها زمستان است و بادهای محلی نیز با شدت کمتر وجود دارند.
ذخیره گاه حرّا در فاصله بین جزیره قشم و ساحل سرزمینی ایران از نظر زمین شناسی در ادامه کوهستان های زاگرس قرار گرفته است و در شمال منطقه، کوه های بلند با ارتفاع حداکثر 2347 متر در کوه گنو به دشت های ساحلی متصل شده اند که در این فاصله گسل های متعددی وجود دارد و باعث شده اند تا گنبدهای نمکی متعددی در دوره زمین شناسی پلیستوسن بیرون زدگی یابند.
این گنبدهای نمکی در مسیر جریان آب های سطحی، کیفیت آب را به شدت نامناسب می کنند.
اراضی ساحلی هنگامی که از دریا دور هستند شرایط مناسبی برای کشت دارند اما فاقد آب هستند و ارضی با پوشش گیاهی تنک را تشکیل می دهند.
اراضی نزدیک به دریا دارای خاک های شور و قلیا هستند و آب زیرزمینی در آن ها نزدیک به سطح زمین است.
نواحی هسته مرکزی ذخیره گاه زیست کره حرّا را ترعه خوران و بندر گوران و نواحی سپر حفاظتی آن را لشتگان پایین ، رودخانه مهران ، لافت کهنه و بندر لافت تشکیل می دهند.
مشارکت بومیان در نحوه بهره برداری از منابع طبیعی در گذشته نسق و عرف رایج و بسیار محکمی داشته و جالب اینکه بسیار منطبق با اصول توسعه پایدار بوده است به طوری که نظارت کافی بر نحوه بهره برداری از منابع ذخیره گاه توسط رهبران محلی و مکانیسم های تعریف شده آن ها صورت گرفته است.
به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، در درحالی بر اساس قوانین موجود هرگونه تخریب و آلودگی تالاب ممنوع است و عرصه های جنگلی کشور غیر قابل واگذاری به اشخاص حقیقی و حقوقی هستند که تالاب خوربردستان دیّر و جنگل های حرّای آن به دلیل جاده کشی و راه اندازی سایت پرورش میگو با خطری جدی مواجه شده اند این در حالیست که ماجرای احداث سایت پرورش میگو در این منطقه از سال 95 توسط سرمایه گذاران مختلفی پیگیری شد و در سال 97 یک سرمایه گذار شخصی که قصد پرورش نوع خاصی از میگو را داشت پس از چند سال دوندگی مجوز کار گرفت و .
انتهای پیام
کلید واژه ها: جنگل های مانگرو - ذخیره گاه زیست کره - منطقه حفاظت - حفاظت - بین المللی - خلیج فارس - زیست - منطقه - ذخیره - منطقه حفاظت شده - استان هرمزگان - جنگل - گیاهی - پوشش گیاهی - دریای عمان - جزیره قشم - قرار - پوشش - خلیج - فارس - اکوسیستم - هرمزگان - اطلاعات - بیشترین - سرزمینی - سازمان - ارتباط - مدیریت - جانوری - تالاب
