ماجرای دو سرقت مشهور ادبی از شاعران ایرانی

وقتی بحث به سرقت از شعر می رسد اغلب شاعران صحبت را با دو ماجرای معروف آغاز می کنند.

در یکی حکایت به فردی به نام «غواص» برمی گردد که دهه ها قبل شعرهای حزین لاهیجی را به نام خودش زده بود و در نهایت محمدرضا شفیعی کدکنی با پیدا کردن دیوان حزین لاهیجی دست او .

- جی پلاس ، کریم رجب زاده، شاعر حکایت غواص را چنین نقل می کند: در دهه 30 درویشی به نام غواص که اهل زنجان بود، به گیلان آمد و در قهوه خانه ای نشست و وقتی دید که تعدادی از شاعران جوان شعر می خوانند، شروع به شعر خواندن کرد.

یکی از این جوان ها به نام رحمت موسوی که حالا غزل نویس فوق العاده ای است، چون می بیند که این درویش شعرهای خوبی دارد، شعرهای او را به مطبوعات می دهد و در کوتاه زمانی در سراسر ایران نام غواص مطرح و شاعر بلندآوازه ای می شود؛ تا آن که شفیعی کدکنی که دانشجوی ادبیات بود، روزی به کتابخانه آستان قدس می رود و به دیوانی خطی دست پیدا می کند و می بیند که همه شعرهای غواص از این کتاب است.

او شعرهای حزین لاهیجی را می دزدید و جای حزین نام خودش را می گذاشت و چاپ می کرد.

ایسنا نوشت؛ علیرضا طبایی، شاعر نیز درباره ماجرای دزدیده شدن شعر انوری می گوید: انوری به شهری سفر کرده بود، در آن جا دید که مردی روی چهارپایه ایستاده و شعر می خواند.