درد دل های دانشجویانِ خارجی حاضر در ایران در روزگار ویروسی

دانشجویانی که به عنوان دانشجویان مهمان در کشوری دیگر تحصیل می کنند، همواره با سختی و ناهمواری های زیادی دست و پنجه نرم می کنند.

این دانشجویان بعضاً در کنار غریبی با محیط و فرهنگ آن کشور و عدم تسلط کامل به زبان محاوره ای کشور میزبان، - با مشکلاتی همچون سیستم متفاوت دانشگاهی، شهریه های بالا، سطح بعضا ضعیف آموزش نیز دست و پنجه نرم می کنند.

جدا از سختیِ درک زبان، در دسترس نبودن وسایل کمک آموزشی و در اختیار نداشتن منابع مناسب درسی، ده ها مشکل ریز و درشت دیگر، آن ها را آزار می دهد.

در هفته دانشجو و در آستانه 16آذر و روز دانشجو،خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) پای درد دل چند نفر از این دانشجویان نشسته و نظرات شان را درباره آموزش غیرحضوری در دوران شیوع کرونا جویا شده است.

در آستانه یکسالگی شیوع کرونا و در این سالِ انزوا، کلاس ها از دانشگاه به خانه کشیده شده اند.

کلاس های خانگی ، خصوصاً کلاس هایی که دانشجویان در آن، ملزم به برقراری ارتباط تصویری نیستند، در حالی برگزار می شوند که خبری از ماژیک، جزوه، میز و صندلی نیست و همه چیز به یک صفحه چند اینچی گوشی یا کامپیوتر محدود می شود.

مصطفی یکی از دانشجویان سوری تبار دانشگاه علامه طباطبایی(ره) است که مدتی بعد از شیوع کرونا به کشورش بازگشته و از راه دور، مشغول فراگیری آموزش است.

مصطفی که ترمِ پایانی اش را می گذراند، درباره صعوبت آموزش مجازی در سطح دانشگاهی، به خبرنگار ایسنا می گوید: در کشور من [سوریه] اوضاع بهداشتی بیماری کرونا به مراتب از ایران مشکل سازتر شده است؛ من همواره نگران خانواده و بستگانم هستم.

جدا از دل شوره هایی که کرونا برایمان ایجاد کرده، نرسیدن به کلاس های مجازی دانشگاه و دور بودن از فضای آموزشی، مزید بر علت تمام نگرانی های ما شده است.

این جا اینترنت گران است و درس خواندن به صورت مجازی هزینه های مختلفی دارد.

وی با اشاره به گره های درسی ریز و درشتی که با آن ها کلنجار می رود ، می گوید: تقریباً دو ترم است که کلاس های ما از طریق وب سایت دانشگاه برگزار می شود.

سامانه ضعیفی داریم؛ بارها پیش آمده در بحبوحه کلاس، زمانی که استاد گرم تدریس است، سامانه قطع شود یا دسترسی دانشجویان از کار بیفتد.

این اتفاق بارها پیش آمده و باعث شده من کلاس را به کلی از دست بدهم.

مصطفی اضافه می کند: در آموزش آنلاین، برخلاف کلاس های حضوری، اساتید بارم گذاری و نمره بندی ها را تنها به امتحانات پایان ترم محدود نمی کنند و سعی دارند پروسه نمره دهی را با اضافه کردن فعالیت های مختلف عملی، تقسیم کنند.

همین مسئله باعث می شود تا دانشجو وقت سر خاراندن نداشته باشد و نتواند تکالیف هیچ کدام از درس ها را به نحو احسن انجام دهد.

این ترم، ترمِ آخر من است و حجم درس های من به قدری زیاد است که حتی ممکن است پروسه فارغ التحصیلی ام به تعویق بیفتد.

از هیچ کدام از بچه ها هم نمی توانم کمک بگیرم، چراکه اوضاع همه شان مثل من است و هرکدام مشغله های خودشان را دارند.

دانشجویانی که به فکرِ حذف ترم افتاده اند! حسین از دیگر دانشجویان این دانشگاه و اهل کشور سوریه است.

او هم ترم آخرش را می گذراند و اگر همه چیز خوب پیش می رفت، فارغ التحصیل می شد.

این دانشجو نیز از آموزش مجازی دلِ پُری دارد، برای همین می گوید: من از ترم پیش با مشکلات بسیار بزرگی دست و پنجه نرم می کنم.

در کشور من مشکل برق و اینترنت بسیار مشکل ساز است و من نمی توانم در کلاس ها حاضر شوم.

به دلیل تمام این نابسامانی های، بسیار تلاش کردم تا بدون احتساب نیم سال حذف ترم کنم، اما آموزش دانشگاه، هنوز هم که هنوز است، به درخواست من، جوابِ درستی نداده و همین ناهماهنگی ها باعث استیصال و نگرانی من می شود.

انتخاب واحد، مشکل همیشگی عباس هم در دانشگاه علامه طباطبایی(ره) تحصیل می کند.

او اهل کشور عراق است و حالا که همه به کشورهایشان بازگشته اند، در تنهایی و دوری از دوستان و هم کلاسی هایش از دغدغه های تحصیلی این روزهایش می گوید: آموزش مجازی گذشته از معایب بسیارش، مزایایی هم دارد.

از آن جایی که بُعد مکان به کلی حذف شده، ما زمانی را برای رفت وآمد اختصاص نمی دهیم و در عوض، وقت مان را برای رسیدگی به کارهای دانشگاه صرف می کنیم.

اما متاسفانه، گاهی اساتید شرایط ما را درک نمی کنند.

گاهی مشکلات اتصالات سیستمی را به پای اهمال می گذارند و ناموجه می دانند.

در طول این دو ترمی که به صورت مجازی برگزار شد، من برای انتخاب واحد سختی زیادی را متحمل شدم.

در حالت عادی اگر مشکل در سیستم برایمان به وجود می آمد، فوراً با دانشگاه تماس می گرفتیم یا حضوراً مراجعه می کردیم و مسئولین آموزشی درصدد رفع آن برمی آمدند.

اما در ابتدای ترمی که گذشت، برنامه ریزی خیلی از دانشجویان تغییر کرد.

امیدوارم کرونا هرچه سریع تر تمام شود، تا قشر دانشگاهی بیش از این، آسیب نبیند.

دانشجویان غریب و دلتنگ یکی دیگر از دانشجویان تاجیکستانیِ همین دانشگاه که در رشته ادبیات فارسی تحصیل می کند، نسبت به دور بودن از فضای صمیمی دانشگاه ابراز دلتنگی می کند و می گوید: چیزی که بیش از هرچیز دانشجویان دور از وطن را غمگین می کند، دور افتادن از محیط آکادمیک و صمیمی دانشگاه و دوستان است.

کلاس های حضوری با تمام نواقص و کاستی هایی که داشت، در دانشجویان احساس بهتری ایجاد می کرد، اما کلاس های غیرحضوری، مطلقاً به گرد پای آن نمی رسند.

این طور درس خواندن، بازدهی کمتری دارد.

رشته من با ارتباطات چشمی و حضوری رابطه نزدیکی دارد، اما از پشت گوشی موبایل و رایانه، احساسات آن طور که باید و شاید، رد و بدل نمی شوند.

بسیاری از دانشجویان دلتنگ دانشگاه اند.

اما اعتراض من بیشتر به نحوه برگزاری امتحانات مجازی بود.

فرصت های اندک، سوالات پیچیده و اضطراب قطع سیستم، تقریباً تمام دانشجویان را آزار می داد.

اگر بازهم قرار باشد امتحانات پایان ترم، به شیوه چندماه پیش برگزار شوند، روحیه دانشجوها بسیار آسیب می بیند.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، با توجه به طولانی شدن دوران شیوع کرونا و احتمال ادامه آن در نیمسال های آینده، لازم است مسئولان برای بهبود شرایط دانشجویان خارجی این سفیران کشورهای دیگر تدابیری بیندیشند و ورفع مشکلات آنها را جزو اولویت ها قرار دهند تا نقص امکانات رفاهی و موارد اولیه و بدیهی موجب دلزدگی این مهمانان علمی نشود.

انتهای پیام
کلید واژه ها: دانشجویان - دانشجو - آموزش - دانشجویان مهمان - دانشگاه - آموزش غیرحضوری - کشور - آستانه - زبان - ایران - کرونا - کمک آموزشی - شیوع - دیگر - کلاس - پنجه - مشکل - در ایران - آموزشی - متفاوت - فرهنگ - کشوری - مناسب - منابع - خارجی - سیستم - مهمان - تحصیل - دوران - وسایل