جای طب سنتی کجاست؟

شرایط خاص جامعه ایران و نابسامانی های ریز و درشت، محیط مناسبی را برای رشد قارچ های سمی اجتماعی ایجاد کرده است.

همیشه و در همه جوامع هستند کسانی که از بیچارگی و درماندگی یا از جهالت عده ای سوءاستفاده کنند و سکه قلب خود را طلا جا بزنند.

- به جز پزشکی در علوم دیگر هم همین مشکل وجود دارد.

در روانشناسی، اقتصاد و بیش از همه در سیاست، خطر آنگاه جدی می شود که نظام علمی و اداری رسمی برای آنها فضای تنفس و رشد ایجاد کند.

به گزارش ایسنا، روزنامه همشهری نوشت: حرف و حدیث درباره طب سنتی قدمتی 100ساله و کمی بیشتر دارد.

از همان روزی که نخستین پزشکان اروپایی پا به این سرزمین گذاشتند، گفت وگو در مورد میزان اثربخشی طب نو و طب سنتی آغاز شد و با بازگشت نخستین طبیبان ایرانی درس خوانده در فرنگ به کشور، مجادلات بالا گرفت.

از همان ابتدا این مجادلات سویه اقتصادی هم داشت.

طبیبان سنتی که شامل تعداد کمتری افراد صاحب تجربه و مطالعه و بیشتر فاقد این دو ویژگی بودند، احساس می کردند رونق کارشان به خطر افتاده است و مزایای اجتماعی و اقتصادی زیادی را از دست می دهند.

هر چه هم پیش رفت گرایش مردم به طبیبان دانشگاه رفته بیشتر شد و اقبال طبیبان سنتی رو به افول رفت.

بعدها و پس از نهادینه شدن دانشگاه در ایران، پیش آمد که متون اصلی و علمی دانشمندان کهن این سرزمین مورد توجه