یک توهم ساده

00نیمی از سال 1399با ترس از ویروس کرونا و بیماری ناشی از آن گذشت.

خطر انتقال این ویروس از فرد بیمار، همچنان برایمان ملموس است و از بیماران فاصله می گیریم، اما محیط اطراف چطور؟ در تمام این مدت تقریبا همه ما مجبور هستیم به شهر و خیابان و محله برویم و با این کار تقریبا تماس نداشتن با اشیا و لمس نکردن محیط عمومی ناممکن است.

به همین خاطر از مهم ترین نگرانی های ما در این روزها، لمس اشیای محیط اطرافمان است و حضور در مترو، اتوبوس، پارک، نانوایی، آسانسور و …؛ محیط و وسایلی که لمسشان تا پیش از این اهمیتی نداشت اما حالا تبدیل به آژیر خطر شده اند.

نمی دانیم چیزی که لمس می کنیم یا می خوریم، امکان انتقال بیماری دارد یا دغدغه ای که در این چند ماه ترس ما را از حضور در شهر و مکان های عمومی به حد بالایی رسانده و حساسیتمان را چنان بالا برده است که در برخی از موارد امکان تبدیل به نوعی وسواس و بیماری روانی وجود دارد.

در چنین شرایطی بسیاری از ما به شدت نگران و مضطرب از انتقال بیماری از اشیا و محیط های بیرون از خانه هستیم و همه چیز را اغشته به ویروس کرونا میبینیم و از نزدیک شدن یا دست زدن به آن واهمه داریم.

نوعی توهم حضور و وجود ویروس کرونا بر روی هر چیزی حتی اگر احتمال خیلی کمی وجود داشته باشد.