گذری بر یک میراث هنری/ از سور تا سوگ، با نوای جاودانه زاگرس

خبرگزاری فارس، خرم آباد - کودک لر از همان آغازی که چشم بر جهان می گشاید لاوه لاوه مادر، گوشش را با موسیقی و آواز نوازش می دهد و گریه و بی تابی هایش تسکین می یابد.

بالیدن هم که گرفت و زمان عاشقی، چکامه هایش را با بِزَران بِزَران ، بِینا بِینا ، کیودار ، میربَگی و ده ها ترانه دیگر سر می دهد.

به وقت کار و تلاش هم زندگی اش باز چاشنی آهنگ داشته و گَل دِرو (برزیگری)، هولَه (خرمن کوبی)، مَشک زنی، شیردوشی و چوپانی اش را هماره با شادی می خواند.

هیچ کس نمی تواند مرد میدان بودن لرها را کتمان کند و هنگامه کارزار، جنگ لُرو و دایَه دایَه و مقام های بدون کلام جَنگه را ، سوارهو و نَقاره آذین نبرد و رزم هایش بوده و در غم از دست دادن عزیزان، سوگ و ماتم شان هم سَحَری ، پاکُتَلی ، شیوَنی و.

را با فغان سر داده است.

آنان نوای لری را با رقص نیز همراه کرده و این آیین هم اصیل و برگرفته از تاریخ زندگی طبیعی و اجتماعی شان بوده و دامنه ای از رقص های فولکلوریک است که در میان گروه های لرتبار نسل به نسل و سینه به سینه منتقل شده و ویژگی عمده آنها گروهی بودن، آرایش دایره وار و  رنگارنگ بودن لباس های شان است.