روایت جانباز شیمیایی از جنگی که از مرز به خانه هایمان کشیده شده است

نگاه ما این بود که جنگ بیولوژیک در ایران،اجتناب ناپذیر است.

بنابراین به این نتیجه رسیدیم که مردم باید یاد بگیرند برای مواقع بحرانی،ماسک را در خانه هایشان بدوزند.

- گروه اجتماعی خبرگزاری فارس؛ مریم شریفی: انگار برگشته به عید 38 سال قبل و شده همان جوان 17، 18 ساله ای که تانک ها را به هماوردی می طلبید.

انگار خون جدیدی دویده در رگ هایش.

برای سرکشی از این پایگاه و آن پایگاه، شب و نیمه شب که در کوچه و خیابان های محله قدم می زند، انگار پرتاب می شود به شب های عملیات در بیابان های خوزستان.

نگاه نکن این روزها به جای آرپیجی، عصا در دست می گیرد و این مفصل های مصنوعی است که مرکب راهوارش شده.

نگاه نکن سرش با پادرمیانی لشکر قرص هاست که با یادگار فتح المبین کنار می آید.

نگاه نکن هوای سینه اش هنوز با گازهای سوغاتی صدام در کربلای 5 و فاو و حلبچه، غبارآلود و مسموم است.

نگاه نکن.

پایش بیفتد، با همین جسم رنجور پیش از همه در میدان حاضربه یراق است.

باور نداری؟ این روزها که خیمه سنگین هجوم یک ویروس ناخوانده به شهر و دیارمان، فوج فوج نیروهای خودی را زمینگیر کرده، کافی است سری به محله سبلان در شرق تهران بزنی تا ببینی فرمانده چطور در خط مقدم دفاع از سلامت هم محله ای هایش ایستاده و با هدایت یک عملیات همه جانبه، تلاش می کند چتر آرامش را بر سر محله بگستراند.