انقلاب های 1848 اروپا یا استراتژی «شرق بدون دولت»

احزاب وابسته به غرب با امیدواری به فراگیرشدن اعتراضات مردمی لبنان به سایر کشورها، به دنبال پیاده سازی استراتژی شرق بدون دولت هستند.

- خبرگزاری رسا ـ گروه بین الملل: تحولات هفته های اخیر در عراق و لبنان بار دیگر زمزمه آغاز فصل جدیدی از بهار عربی را در میان تحلیلگران به راه انداخت؛ حرکاتی که از دسامبر 2010 با خودسوزی محمد بوعزیزی در تونس آغاز و به سرعت فضای اجتماعی ـ سیاسی دیگر کشورهای عربی مانند الجزایر، اردن، مصر، یمن، بحرین، لیبی و عربستان را در برگرفت.

ویژگی غالب کشورهای درگیر با مسأله بهار عربی، وابستگی به غرب و حمایت بیگانگان چه در سطوح امنیتی و چه در سطوح اقتصادی، سیاسی و اجتماعی از سردمداران عربی است.

جنبش های نوپای ضعیف، مردمی مقهور، خشمگین و معترض به وضعیت نابسامان اقتصادی و فساد که به خیابان ها آمده و بدون داشتن رهبری واحد به تلاش برای سرنگونی حاکمان وقت پرداخته و تنها برخی کشورها مانند یمن و مصر توانستند موفقیت هایی نیز به دست آورند اما در این میان با روی کار آمدن جریان های اسلام گرای رادیکالی (نظیر اخوان المسلمین در مصر) و یا دخالت کشورهای غربی در جنبش های اعتراضی مردم به نام حمایت از حقوق بشر و شکل گیری دموکراسی و دولت مدنی، فضای بیداری اسلامی به سرعت غبارآلوده شده و خواسته های مشروع مردم به محاق رفت تا دیکتاتوری در لباسی نو بتواند خود را بازتولید کند.

لبنان نیز در زمره کشورهایی است که موج اول بهار عربی، آن را در برگرفت.

رفت وآمدهای پیاپی نمایندگان صندوق بین المللی پول و اعلام وضعیت نابسامان اقتصادی به همراه تحریک مردم به حضور در خیابان ها از سوی دستگاه اطلاعاتی موساد و سیا موجی از نارضایتی را در میان مردمان برانگیخت.

تجربه مسؤولان وقت لبنان در مبارزه با فساد و مدیریت اعتراضات به حق مردم سبب شد تا فتنه داخلی لبنان به سرعت خاموش شود.

پیشرفت فزاینده حزب الله و پیروزی های محور مقاومت و افزایش قدرت چانه زنی حزب الله در منطقه در کنار ضعف مسؤولان لبنانی وابسته به عربستان نظیر سعد الحریری، بار دیگر نارضایتی را در میان مردم به راه انداخت تا اینبار نیز ملت لبنان برای رهایی از چنگال ظلم و ستم به خیابان ها بیایند اما نبایستی تحلیل را در این سطح به پایان رساند.

کروات زده های یهودی و استراتژی براندازیدر ماجرای موج اول بهار عربی، مرجعیّت نظری و سیاسی نخبگان و به تبع توده ها، مهندسان انقلاب رنگی بودند که غالب آنان را یهودیان مغرب زمین تشکیل می داد.

جرج شارپ مغز متفکر انقلاب های مخملی در کنار نوئا فیلدمن، برنارد هنری لیفی و جرج سوروس هدایت افکار عمومی را برعهده داشتند.

استراتژی عمومی انقلاب های نوظهور مبتنی بر اندیشه شرق بدون دولت سیاسی است.

تجزیه دولت های مرکزی و تبدیل کشورها به بخش های فدرالی، دو بال استعمار برای استمرار نفوذ خود در خاورمیانه است.

استراتژی نفوذ، بیش از پیش تحت تاثیر سیاست جدید جهانی شدن امپریالیسم است.

جهاز هاضمه استعمارگر غرب با احتکار تصمیم های سیاسی و با تکیه بر عنصر اقتصاد و با انگیزه حمایت از امنیت رژیم صهیونیستی، خواهان بلعیدن کشورهای اسلامی است.

شکل گیری قدرت های نوظهور و تغییر معادلات جهانی، زنگ خطر را برای استکبار جهانی به صدا در آورده است از این رو مشغول ساختن کشورهای اسلامی به مشکلات و مسائل داخلی، کم هزینه ترین شیوه برای مهار قدرت های اسلامی است.

از سوی دیگر ابزار و ادوات جدیدی برای استراتژی تجزیه خاورمیانه مورد استفاده قرار گرفته است که برخی از مهمترین آنها به شرح ذیل است: 1.

تکیه بر عنصر تبلیغاتی و زبان رسانه با هدف ایجاد جنگ روانی، تصمیم سازی برای مردم و اعتماد به رهبری و مرجعیت همگانی به جای مرجعیت شخصی.

بدیهی است در فرض مرجعیت همگانی، امکان مهار جنبش های اعتراضی سخت و طاقت فرساست.

2.

تفریغ ساختار حکومتی از مفاهیم سیاسی، ایجاد شکاف در میان گروه ها و احزاب سیاسی و روی کار آوردن دولت های تکنوکرات که ضمن وابستگی به غرب، تمام تلاش خود را اجرای سیاست های از پیش دیکته شده قرار دهند.

3.

استعانت از مفاهیمی نظیر دموکراسی، آزادی، برابری، عدالت، ترقّی و توسعه، رشد اقتصادی و پیشرفت در کنار ترویج بن مایه های اندیشه های سوسیالیستی در میان تظاهرکنندگان با هدف افزایش دوقطبی و تنش.

4.

نفوذ و راهبری تظاهرات با استفاده از عوامل داخلی و تحریف شعارها و تنزّل خواسته ها و مطالبات مردمی از سمت و سوی اقتصادی ـ سیاسی به براندازی نظام صف آرایی نظام های سیاسی نیز از نکات قابل توجه کودتاها و انقلاب های مردمی است.

با افزایش دامنه اعتراضات، جبهه اقتصادی لیبرال با هدف بلعیدن اقتصاد کشورهای نوپا، با شعارهای میان تهی و پوشالی مانند دولت مدنی، حمایت از حقوق شهروندی سعی در تزریق ایدئولوژی خود در بدنه حاکمیت ها دارد هرچند که جبهه فرهنگی نیز به عنوان پیشقراول استعمار، زودتر از هر جریان دیگری خود را به کف میدان تظاهرات می کشاند.

در لبنان چه می گذرد؟پیش از آنکه به تشریح وقایع لبنان بپردازیم باید دانست که از مدت های مدید تا به امروز، حزب الله و هم پیمانان و حامیان داخلی آن از هر جناح و جریانی، اولین هدف اقدامات خرابکارانه درون لبنان هستند؛ این سخن بدین معنا نیست که تمامی معترضان به وضعیت نابسامان اقتصادی، در زمره خرابکاران هستند، اما بایستی توجه داشت که نفوذیان داخلی با همراهی عوامل خارجی ترور شخصیتی سید مقاومت و رهبران حزب الله را در دستور کار خویش قرار داده اند، مشاهده برخی ویدوهایی که در آن به صراحت به سید مقاومت اهانت شده است، خود اثباتی بر این مدعاست.

اما موج دوم اعتراضات در لبنان چگونه رقم خورده است؟ این امر را بایستی در چندین گام تشریح کرد: 1.

دیدارهای مشترک میان ده ها NGO با نمایندگان بانک جهانی و افراد وابسته به آکادمی های بین المللی مانند کارنگی که هدف از این دیدار فراهم سازی مقدمات شوراندن مردم علیه فساد و تبعیض بوده است.

2.

رصد دقیق وقایع و پیشراندن افکار عمومی به سمت اعتراضات مدنی پس از ریشه دواندن فساد، دروغگویی و فریب در میان مسؤولان لبنانی: ناکارآمدی روزافزون مسؤولان و غرق شدن آنان در فساد و هدر دادن ثروت های ملّی زمینه مناسبی را برای انفجار مردمی فراهم کرد تا موج اعتراض ها در کوتاه ترین زمان، لبنان را درنوردد.

3.

پیاده سازی الگوی انقلاب های 1848 اروپا: این انقلاب که به بهار مردم معروف شده است، تمام اروپا را دربرگرفته و هدف از آن نابودی نظام فئودالی و روی کارآمدن نظام سرمایه داری بوده است.

براندازان خارجی با الهام از این انقلاب درصدد هستند تا فضای ملتهب این روزهای لبنان و حتی عراق را به سمت و سوی کودتایی فراگیر در خاورمیانه بکشانند؛ این نظریه آنگاه تایید می شود که بدانیم، اردوغان نخست وزیر ترکیه چند روز قبل نسبت به تلاش برخی گروه ها برای کشاندن دامنه اعتراضات به ایران ابزار نگرانی کرد چه آنکه با شعله ور شدن اعتراضات درون ایران، موج آن به کشورهای همسایه نظیر ترکیه نیز کشیده خواهد شد.

4.

استفاده از شعارهای ازپیش تعیین شده به جای شعارهای ملّی: دقت در شعارهایی که از سوی جریان های برانداز و وابسته به غرب در میدان شهیدان بیروت سرداده می شود، فضای شعارهای انقلاب های رنگی را یادآوری می کند حال آنکه می بایست شعارها به سمت و سوی ریشه کن کردن فقر و فساد، تبعیض و زدوبندهای سیاسی هدایت شود هرچند که تکنوکرات ها نیز فضای غبارآلود لبنان را برای رسیدن بر کرسی قدرت مناسب دیده و گاه با شعارهای ضدملی گرایی همراهی می کنند.

با آنکه تحلیل وقایع لبنان در این وجیزه نمی گنجد اما به نظر تا اندازه ای فضای کنونی لبنان برای خوانندگان محترم شفاف شده باشد.

اعتراض به وضع موجود در لبنان و پیگیری مطالبات به حق و مشروع مردم، امری است که نباید از آن به سادگی عبور کرد لکن جریان ها و گروه های مختلف لبنانی باید با درایت فضای کنونی را مدیریت کنند.

با توجه به کنش های سیاسی حزب سعد الحریری و همپیمانانش مانند جعجع و جنبلاط این گمانه زنی تقویت می شود که این احزاب به دنبال متوجه ساختن مسؤولیت فساد به نیروهای ملّی ـ مذهبی مانند حزب الله هستند.

شکست احزاب وابسته به مثلث عبری ـ عربی ـ غربی سبب شده تا جنبش های اعتراضی مردم از سوی این احزاب مورد بهره برداری سیاسی قرار گیرد و تنها هوشیاری و بصیرت ملت لبنان و گوش سپردن به نصایح سید حسن نصرالله هست که می تواند لبنان را از بحران کنونی خارج سازد.

محمد رایجی پژوهشگر مسائل جهان اسلام
کلید واژه ها: لبنان - مردم - استراتژی - عربی - اقتصادی - صندوق بین المللی پول - خیابان - انقلاب - اعتراضات - بهار - نارضایتی - سیاسی - حزب الله - مسؤولان - اجتماعی - عربستان - اخوان المسلمین - اعتراضات مردمی - مبارزه با فساد - بیداری اسلامی - هایی - سرعت - دیگر - دولت - کشورهای عربی - عراق و لبنان - محور مقاومت - افزایش قدرت - حمایت - یهودی