رازهای سر به مهر ورزشگاه آزادی

«ورزشگاه آزادی در عمر حدود نیم قرن خود، رازهایی سفید و سیاه و صورتی در سینه دارد؛ هر آجرش، هر میله اش، هر صندلی اش و هر پنجره اش اما دهان باز نمی کند.

- ورزشگاه آزادی در عمر حدود نیم قرن خود، رازهایی سفید و سیاه و صورتی در سینه دارد؛ هر آجرش، هر میله اش، هر صندلی اش و هر پنجره اش اما دهان باز نمی کند.

ورزشگاه آزادی اگر دهان بگشاید، از حسرت ها و حرمان ها، از فریادها و سکوت های این مردم، داستان ها دارد؛ داستان های تک خطی، داستان هایی بلندتر از رمان های داستایوفسکی، داستان هایی با پرسوناژهایی ویران و کاراکترهای از دست رفته و قصه هایی که نانوشته مرده اند.

وقتی به ورزشگاه آزادی می روی مرا هم ببر.

مادرت را هم ببر.

آنجا همان شمس العماره نسل های 50سال بعد است.

آجرهای شمس العماره از تنهایی پکیده اند.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، ابراهیم افشار، روزنامه نگار، در روزنامه همشهری نوشت: این ورزشگاه آزادی که شب قبل از داربی تبدیل به مسافرخانه ای عظیم الجثه می شود و مسافرانی از سراسر کشور در حومه آن اتراق می کنند تا شب را بامداد کنند، روزگاری برای خودش داستانی داشت.

ورزشگاهی که در دهه 50 برای خودش عروس ورزشگاه های خاورمیانه بود و ضمن میزبانی بازی های آسیایی 1974، برای میزبانی از المپیک نیز اعلام داوطلبی کرده بود اما بعدها سرگذشت غریبی را از سرگذراند؛ به وی�