خودسانسوری؛ عاقبت روزنامه نگاری برای شاعران؟

عبدالرحیم سعیدی راد که معتقد است صفحات ادبی رسانه های فعلی کیفیت قبل را ندارند، می گوید: تاثیری که کار روزنامه نگاری یا رسانه ای برای شاعر دارد، - تا حدودی خودسانسوری است.

این شاعر در گفت وگو با ایسنا، درباره رسانه دار بودن یک طیف خاص از شاعران و در مقابل آن رسانه نداشتن شاعرانی دیگر که باعث کمرنگ شدن آن ها می شود، اظهار کرد: به طور قطع رسانه ها از هر نوعی، در این که شاعران را به جامعه معرفی کنند، نقش مهمی دارند.

اما این که بعضی از شاعران ارتباط کمتری دارند، در شهرستان ها پررنگ تر دیده می شود.

یعنی این مسئله جا افتاده شاعرانی که در پایتخت هستند ارتباط شان با رسانه های ملی بیشتر است و خبرگزاری های مختلف در مراسم آن ها خبرنگار و عکاس می فرستند و شبکه های خبری از آن ها فیلم برداری می کنند، در نتیجه چون در پایتخت هستند بیشتر دیده می شوند.

او با بیان این که قطعا اگر مراسمی در استانی غیر از تهران برگزار شود، رسانه های ملی کمتر سراغ آن می روند، گفت: در استان ها رسانه های داخل خود استان در معرفی شاعران آن استان نقش مهم تری دارند و مطرح شدن شاعرانی که در پایتخت هستند از طریق رسانه های ملی، اتفاقی است که به طور طبیعی می افتد و شاید خیلی به این ربط نداشته باشد که شاعری از سر دوستی یا ارتباطات نزدیکی که با یک رسانه دارد، شعرهایش در سطح ملی