وقتی قلم از نوشتن شرم می کند

یکی از بزرگان فوتبال ملی درگذشت، بی آن که قدیمی ها بفهمند، جدیدها بشناسند، فدراسیونی ها بدانند و ما بنویسیم.

این داغ، همیشه بر روی قلم می ماند.

- یکی از بزرگان فوتبال ملی درگذشت، بی آن که قدیمی ها بفهمند، جدیدها بشناسند، فدراسیونی ها بدانند و "ما" بنویسیم.

این داغ، همیشه بر روی قلم می ماند.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، یکی از بزرگان فوتبال ملی ایران هفته پیش درگذشت.

این خبری نیست که در حالت عادی شگفت آور و غیرطبیعی باشد اما وقتی کوچ ابدی دروازه بان نخستین تیم ملی فوتبال ایران و کسی که اسطوره ای چون ناصر حجازی او را معلم خود می دانست، بی خبر و غریبانه رقم بخورد، ماجرا تاسف بار می شود.

هر روز از اخلاق می نویسیم، از فوتبال پاک، از یک رنگی قدیمی ها و پول پرستی نسل جدید.

هر روز از آدم های قدیمی فوتبال مثال می آوریم که چه خوب بودند و پاک و مردمی، از آنهایی می نویسیم که خواسته شان فقط شاد کردن دل مردم بود و ورزش کردن، اگر پولی هم در کار نبود - که واقعا نبود - ککشان نمی گزید.

اول اخلاق بود، بعد درس، بعد ورزش نه مثل حالا که اول پول است، دوم پول و سوم پول، ریال و دلارش هم فرقی ندارد وقتی حرص آدمی تمامی ندارد.

نوشتن از خوبی ها اما یک طرف ماجراست و پرداختن به آن و اهمیت دادن به آن، چیز دیگری است.