امروز پنجمین سالروز شهادت پاسدار مدافع حرم، محمودرضا بیضایی است گفتیم شاید انتحاری باشند، گفت شاید هم نباشند

زبان برای حرف زدن از محمودرضا بیضایی الکن می ماند.

محمودرضا را به قول هم رزمان افغانش باید نشست ویک دل سیر سیل کرد.

چراکه این دردانه رفیق مجاهدشان اهل حرف نبود و در سکوت و اشتیاقی تمام نشدنی به آنچه دل و دینش را گره زده بود عمل می کرد.

- مجله فارس پلاس؛ معصومه اصغری: از نهج البلاغه خبری به ما رسیده است.

علی(ع) با تمام جان و روحش سخت مشتاق دیدار سربازان هنوز نیامده اش بود.

روایت است که روزی دست کمیل را گرفت و به جبان (قبرستان کوفه) برد و آنجا گفت بسیار دل تنگ و مشتاق دیدار مجاهدان و بصیرانی است که حجت خدا در زمین هستند.

در نشانه هایی که امام از این مردان می دهد باریک می شوم.

آن ها را کنار آنچه از شهید محمودرضا بیضایی دستگیرم شده می نشانم و از این همه نشانه و نشانی های درست و دقیق درمی مانم.

امام در آن گورستان دلگیر به کمیل گفت: زمین هرگز از حضور آن ها خالی نمی شود.

شمارشان اندک ولی نزد خدا بسیار بزرگ مقدارند.

نور حقیقت بر قلبشان تابیده و آنچه خوش گذران ها دشوار می پندارند آسان می یابند.

در دنیا با بدن هایی زندگی می کنند که ارواحشان به جهان بالا پیوند خورده است.

آنان جانشینان خدا بر زمین اند و چه سخت اشتیاق دیدارشان را دارم.