مرثیه ای برای جهان پهلوان؛ این منم «غلامرضا»، فرزندِ درد و رنج داستان زندگی و مرگ رازآلود تختی؛ دلِ «شیر» خون شده بود

باز هم همان داستان های تکراری؛ عده ای می آیند و جمع می شوند، فاتحه ای می خوانند و می روند تا سال بعد؛ تا سال بعدی که دوباره بر حسب عادت این کار را تکرار کنند.

- خبرگزاری فارس، هر سال که صفحه تقویم را ورق می زنیم پُر است از روزهای شادی و غم؛ روزهای حسرت و اندوه و جشن و پایکوبی، اما هر ساله یک روز پُر از حسرت در این تقویم جای دارد که ناگسستنی است با تاریخچه قهرمانی و پهلوانی؛ 17 دی ماه سالروز درگذشت جهان پهلوان تختی.

سال ها از آن روز می گذرد؛ روزی که ایران دیگر به خود تختی ندید، اما هنوز هم داستان مرگِ رازآلود تختی زبانزد عام و خاص است.

اما باز هم همان داستان های تکراری؛ عده ای می آیند و جمع می شوند، فاتحه ای می خوانند و می روند تا سال بعد؛ تا سال بعدی که دوباره بر حسب عادت این کار را تکرار کنند، کاری که به عادتی سالیانه برای این جماعت تبدیل شده است؛ عادتی که بدون هیچ اندیشه ای در علت وقوعش تنها دوست دارند تکرار شود تا عده ای دوباره خودی نشان دهند و عکسی به یادگار بیاندازند! غافل از اینکه راه تختی خالی از رهرو شده است؛ راهی که بوی مردانگی و جوانمردی می داد.

بدون هیچ توجهی که دلیل این همه بزرگداشت و کرامت به جهان پهلوان چیست؟ واقعاً تختی چه نیازی به اینها دارد؟ * راز جاودانگی تختی چه بود؟ هنوز شیشه شکسته هتل آتلانتیک یادگار روز مر�