این جا تالار «عاشورا»ست...

این جا به تعداد انگشتان دو دست، توانسته اند نشان هایی از عاشورا را در یک اتاق دور هم جمع کنند و به نمایش بگذارند، نشان هایی که در نقاط دیگر کشور هم از آن ها زیاد داریم، - اما در کنار همه حرف هایی که بدون عمل زده می شوند.

حتی مکانی مناسب برای نمایش شان در اختیار نداریم.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، قدیمی ترین نخل ایران را در گوشه ای از میدان امیر چخماق قرار داده اند، نخل قاجاری تکیه درخونگاه را را در کارگاه چوب بری گلوبندک گذاشته اند و نسخه های قدیمی و وسایل و ابزار تعزیه خوانی آخرین معین البکاء بیش از ده سال است در زیرزمینی به امید یک روزنه نگه داشته می شود، اما هنوز به این فکر نیفتاده ایم که یک موزه با نام عاشورا می تواند چه نقشی در حفاظت از آیین برگزاری مراسم های عاشورایی در کشور داشته باشد! به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، این مثال ها فقط سه نمونه از وضعیت آثار تاریخی است که از هر دری می توان آن ها را به عاشورا ربط داد، اما به نظر می رسد مسئولانی که باید، هنوز این ارتباط را نفهمیده اند تا دست کم هم صدا با رسانه ها فکری برای آن ها کنند.

هر چند که بعد از گذشت حدود 40 سال هنوز یک مکان به عنوان موزه ای با نام تعزیه ، عاشورا ، محرم یا هر اسمی که بتوان نامش را برای پاسداشت این زنده نگاه داشتن این روزها انتخاب کرد، ایجاد نکرده ایم.