دست ما نمک ندارد یا العبادی نمک نشناس است؟

حیدر عبادی اعلام کرده عراق تحریم های آمریکا را با بی میلی اجرا می کند.

این صدا اما از کردستان عراق و پاکستان و حتی افغانستان شنیده نمی شود.

وقت تجدید نظر در سیاست ها نیست؟ - شعار سال: "حیدر عبادی اعلام کرده عراق تحریم های آمریکا را با بی میلی اجرا می کند.

این صدا اما از کردستان عراق و پاکستان و حتی افغانستان شنیده نمی شود.

وقت تجدید نظر در سیاست ها نیست؟ مهرداد خدیر در عصر ایران می نویسد: نخست وزیر عراق گفته است: تحریم های آمریکا علیه ایران را با بی میلی اجرا می کنیم ! حزب بارزانی اما اعلام کرده منافع کردستان عراق در گرو گسترش تجارت با ایران و مخالفت با تحریمهای امریکا علیه ایران است.

از مقایسه این دو اظهار نظر به چه نکته ای می رسید؟ اگر خواننده پی گیر مطالب عصر ایران باشید همین سه روز پیش خبر مربوط به نقل اظهارات متفاوت دکتر نقیب زاده استاد علوم سیاسی را در شبکه چهار سیما خوانده اید که در زمره پربازدیدها هم قرار گرفت و کاربران فراوان استقبال و تأیید کردند.

دوشنبه شب، آقای نقیب زاده در تلویزیون رسمی ایران گفت منافع ما در کردستان عراق و قفقاز است نه در کشورهای عربی و ما بی دلیل در مناطق دیگر هزینه می کنیم و یادآور شد حضور و هزینه در جاهایی که فرهنگ مشترک یا زبان مشترک یا ریشه مشترک داریم قابل توجیه است مانند آسیای میانه و قفقاز و حتی در مواردی حزب الله لبنان و سخن قبلی خود را تکرار کرد که کردستان عراق تهدیدی برای ایران نیست.

او حتی پیش تر گفته بود که کردستان عراق، ایران دوم است و فرصت برای ماست و هیچ گاه رابطه خود با ایران را نمی گسلد.

مقایسه اظهارات نخست وزیر عراق که تازه رییس دولت شیعی هم هست با موضع حزب حاکم در کردستان عراق ضرورت توجه به این گونه نظرات را بیشتر می کند.

شاید گفته شود اگر ایران دست از حمایت از عراق بردارد دولت بغداد به سوی سعودی ها می گرود اما مگر همین حالا آقای مقتدا صدر به طرف ریاض غش نکرده است؟ یک دولت مدرن و ملی در بغداد بیشتر به فکر رقابت با ایران است یا یک دولت با ادعای شیعی مانند مالکی و عبادی که هم سر در آغوش آمریکا دارند و هم به تهران ابراز ارادت می کنند و در وقع به چشم رقیب نگاه می کنند؟ پاکستان که با عمران خان پا به دوران تازه ای گذاشته اعلام کرده با تحریمها هم سویی نمی کند و افغانستان که هم زبان و هم فرهنگ ماست به تکاپو افتاده تا بندر چابهار از تحریم ها مستثنا شود زیرا می خواهد، هند همچنان بتواند از طریق این بندر با افغان ها معاملات تجاری داشته باشد.

از یک طرف افغانستان به دریا راه ندارد و محصور در خشکی است و از سوی دیگر تنش میان هند و پاکستان به حدی است که هند نمی تواند از طریق این کشور با افغانستان تبادل داشته باشد و بندر ایرانی چابهار یگانه امکان است و به این سبب دولت افغانستان دوست ندارد تحریم علیه ایران را اعمال کند تا احتمالا ایران هم از طریق چابهار متقابلا جبران کند و به دنبال معافی است.

نهایت واکنش آقای حیدر عبادی نخست وزیر عراق اما چه بوده؟ هم او که خانه اش روی آب بود و شبها با کابوس داعش به رخت خواب می رفت و حالا زبان باز کرده: با بی میلی اجرا می کنیم! با همه احترام به هموطنان عرب یا عرب زبان در داخل ایران، اکثریت قریب به اتفاق ایرانیان علاقه ای به گسترش ارتباط با کشورهای عربی منطقه ندارند و به خصوص در قبال عراق حساس هستند و تنها در حد زیارت مزارهای 4 گانه و پرهیز از جنگ و خشونت، باید محدود باشد.

به دوبی هم به چشم دیگری نگاه می کنند.

دوبی یک شهر – کشور مصنوعی مانند سنگاپور و یک پروژه بزرگ است و علاقه و اشتیاق سفر به آن را نباید با موضوعات دیگر درآمیخت.

تازه آن شوق هم فرو نشسته است.

وقتی برخی تا درضعف هستند قربان صدقه ما می روند و تا قدری جان می گیرند نمک دان می شکنند چرا سراغ آنانی نرویم که همیشه با ما هستند؟ تحریمشان هم کردیم و مرزها شان را هم مدتی بستیم اما با ما هستند.

چون خود ما هستند.

نگران درغلتیدن بغداد به آغوش سعودی ها هم نباشیم زیرا در نگاه سعودی ها عرب شیعه عرب واقعی نیست و هیچ گاه با اعراب شیعه عراق میانه ای ندارند.

بگذارید صریح و روشن بگویم و از پاره ای مبهم گوییها که گاه از سر ناچاری در آن فرو می غلتم فاصله بگیرم.

ما اکنون و بیش از هر زمان دیگری به ملی گرایی مثبت و نه ناسیونالیسم افراطی یا شووینیسم نیازداریم.

هیچ واژه ای و هیچ مفهومی به قدر ایران مردم ما را به هیجان نمی آورد.

هر بار از همین تلویزیون که دوستش نداریم، سرود ایران، به خاک خسته تو سوگند، به بُغض خفته دماوند با صدای سالار عقیلی پخش می شود کدام یک از ما موی بر تن مان راست نمی شود و چهار ستون بدن مان نمی لرزد؟ ای ایران و ایران ای سرای امید که جای خود دارند.

بگذارید عراقی ها خودشان با خودشان خوش باشند.

حیدر عبادی در این آزمون مردود شده و هر چه پیغام بفرستد که ناچار بوده هم فایده ندارد.

تقصیر هم ندارد.

او وام دار آمریکاییهاست.

بوش پدر صدام حسین را نینداخته بود که آواره این کشور و آن کشور بود.

بعدتر وام دار ما هم شد.

ولی همه عمر که نمی تواند زیر دِین این و آن زندگی کند.

موضع دولت مرکزی عراق این است اما موضع افغانستان و کردستان عراق هم در یادها می ماند.

ما از این همسایه غربی هیچ گاه خیری ندیده ایم و اگر مزار امامان نازنین مان نبود و بیم یک درگیری خون بار و پر تلفات دیگر و ضرورت همسایگی نبود نیاز به حداقل رابطه هم نبود اما حالا هم دیگر نیاز به این همه قربان صدقه و نزدیکی نیست.

شاه عباس کبیر وقتی خبر بدرفتاری با زایران عتبات عالیات را در عراق آن روز که بخشی از امپراتوری عثمانی بود شنید دستور احیای آرامگاه امام رضا را داد و خود پای پیاده از اصفهان تا مشهد رفت و خویشتن را کلب آستان رضا لقب داد.

نه صرفا از سر علاقه به آستان علی ابن موسی الرضا که چون می خواست زایران ما به جای سرگردانی در سرزمینی دیگر در خاک خودمان سیر کنند و آبادش کنند وحالا هم در پایان هر مجلس ترحیم نه فقط به جانب کعبه که به سوی حرم امام رضا در شرق ایران هم رخ برمی گردانیم و دعا می کنیم.

کاری نمی توان کرد.

جنس ما با امثال نوری مالکی و حیدر عبادی جور در نمی آید.

بی سبب نیست که مقامات ایرانی متولد شهری از عراق هر از گاهی بر تبار ایرانی خود تأکید می کنند و یادآور می شوند تولد در جوار عتبات یا به خاطر در سفربودن مادران شان بوده یا تبرک آن و ایرانی اند.

درود بر آیت الله العظمی سیستانی که در هیچ یک از انتخابات عراق شرکت نمی کند و می گوید من ایرانی ام.

54 سال است در عراق زندگی می کند اما می گوید من ایرانی ام.

از عراقی ها توقعی نداشته باشیم و اتفاقا از اجرای توأم با بی میلی استقبال کنیم چون بار سنگینی را از دوش ما هم بر می دارد.

کردستان عراق و افغانستان و قفقاز اما به کارمان می آیند و درقبال عراق، همین حد که زیارت برقرار باشد کافی است.

دوران ترامپ و تحریمها قطعا تمام می شود و می خواهیم بدانیم حیدر عبادی و همپالکیها آن گاه با چه رویی دست به سوی ما دراز می کنند؟ روح ملی و ایران مان را احیا کنیم.

نمی گویم بر طبل ملی گرایی افراطی بکوبیم.

اما چه می توان کرد در این هنگامه بحران ها آبی از این جماعت گرم نمی شود و هر چه هزینه کنیم هدر می رود.

دستمان را تا آرنج در عسل کنیم باز .

شاید گفته شود گردشگران عراقی چه.

بیایند.

همه جور گردشگر بیاید.

اما بین صدایی که از بغداد می شنویم و صدایی که از کردستان عراق، خوب باید تفکیک قایل شویم.

ایران، به خاک خسته تو سوگند به بُغض خفته دماوند که شوقِ زنده ماندنِ من به شادیِ تو خورده پیوند.

سایت شعار سال، با اندکی تلخیص و اضافات برگرفته از خبرگزاری دانشجویان ایران، تاریخ انتشار 19مرداد 97، کدمطلب: 97051910053، www.

isna.

ir
کلید واژه ها: کردستان عراق - ایران - کردستان - عراق - افغانستان - تحریم - نخست وزیر عراق - افغان - آمریکا - پاکستان - نقیب زاده - دولت - حزب الله لبنان - میلی - کشورهای عربی - قفقاز - بغداد - هزینه - فرهنگ - زبان - وزیر - زاده - بندر - تلویزیون - ماست - حزب الله - العبادی - بارزانی - معاملات - خواننده