پایی که برای سربلندی ایران اتو شد

عبدالله خسروانی ماجرای شکنجه خود و بقیه افراد را تعریف کرد و گفت: همه زیر شکنجه های سخت و سنگین قرار داشتیم، اما لام تا کام حرفی نزدیم.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازگروه حماسه و مقاومت خبرگزاری فارس"، زمانی که در تابستان سال 67 قطع نامه 598 توسط ایران پذیرفته شد اغلب جامعه فکر می کرد جنگ به پایان رسیده اما شاید بتوان پایان جنگ را وقتی اعلام کرد که اسرای ما از زندان های منحوس رژیم بعث عراق آزاد شدند.

آزادگانی که روزهای بسیار سختی را زیر شکنجه های وحشیانه حزب بعث گذرانده بودند و مجبور بودند دردهای خود را در غربت و دوری از خانواده تحمل کنند.

بسیاری از این بزرگ مردان به قدری شکنجه شدند که حتی دیگر نتوانستند به آغوش خانواده برگردند و همانجا به شهادت رسیدند.

آنچه خواهید خواند خاطره ای است از آزاده سعید قدسی پور که از روزهای سخت اسارت اینگونه یاد می کند: **** صبح یکی از روزهای فروردین سال 1363 ما را به اردوگاه بین القفسین انتقال دادند.

نام این اردوگاه، رمادی دو بود.

اما چون بین دو اردوگاه عنبر و رمادی قرار داشت، بچه ها به آن بین القفسین می گفتند.

اسرای این اردوگاه به جز چند نفر همه در سنین هیجده و نوزده سال بودند.

و این نشان از نقشه های بود که برای اسیران این اردوگاه کشیده بودند.