انسان، حکمت، اصالت وجود، تشکیک، نفس، حرکت جوهری، مبانی انسانشناسی از منظر صدرالمتالهین شیرازی

چهره حقیقی زندگانی برای انسانی پدیدار میگردد که توانسته باشد در پاسخ به پرسش از «حکمت وجودی خویش» به معنایی دست یافته باشد که او را در مسیر رشد و تعالی قرار دهد.

- چهره حقیقی زندگانی برای انسانی پدیدار میگردد که توانسته باشد در پاسخ به پرسش از حکمت وجودی خویش به معنایی دست یافته باشد که او را در مسیر رشد و تعالی قرار دهد.

چکیده چهره حقیقی زندگانی برای انسانی پدیدار میگردد که توانسته باشد در پاسخ به پرسش از حکمت وجودی خویش به معنایی دست یافته باشد که او را در مسیر رشد و تعالی قرار دهد.

از دیدگاه حکمای اسلامی رابطه بین انسان و اله، رابطه رب و مربوبی است.

در این رویکرد، اله، علاوه بر برنامه و هدفی که از خلقت موجودات داشته، دارای نقش تربیتی و هدایتی پس از خلقت نیز میباشد.

حکما، الگوهای تربیتی انسان را انسانهایی دانسته اند که توانسته اند به فضل الهی، کمال مورد انتظار نوع خود را متحقق ساخته و بعنوان انسان کامل عهده دار هدایت سایر انسانها بسوی صراط مستقیم شوند.

در حکمت صدرایی براساس اصولی همچون اصالت وجود، تشکیک وجود و حرکت جوهری، همه موجودات در صراط تکوین که با خلقت جهان پدیدار گشته ـ بسوی مسبب الاسباب در حال سیرند (عبادت تکوینی.