جریان شناسی انقلاب فرهنگی؛ انقلاب فرهنگی و انقلابیون پشیمان!

اصولاً یکی از چالش هایی که انقلاب اسلامی در دهه ی دوم و سوم با آن رو به رو بود، گروهی از چهره ها بودند که باید از آن ها تحت عنوان �انقلابیون پشیمان� یاد کرد.

- این گروه که بیش ترجزو رادیکال ترین نیروهای انقلاب بودند با گذشت یک دهه از انقلاب دچار دگردیسی و استحاله ی فکری شده و در تحولات نظام سلطه حل شدند.

در آغازین سپیده دم انقلاب اسلامی، اولین انتظارات اساسی از نظام جمهوری اسلامی، تحول در عرصه های مختلف به خصوص عرصه ی فرهنگ در سطوح عالی و نخبه سازی بود.

آن چه در سطح دانشگاه ها وجود داشت، ادامه ی روند آموزشی و تربیتی ناکارآمد و بلکه آلوده ی گذشته در کنار یک زایده ی جدید، یعنی تبدیل اتاق های متعدد دانشگاه به دفاتر ویژه ی گروه های ریز و درشت سیاسی بی ارتباط با مبانی حرکت تحول ساز مردم بود.

مدیریت جدید نظام آموزش عالی تنها در صورتی که مدرک مستقیم و قابل ارایه ای از سرسپردگی اساتید به ساواک و یا عضویت در فراماسونری و.

دست می یافت از ادامه ی فعالیتشان جلوگیری می کرد.

علاوه بر این، مدیریت وقت دانشگاه ها با اتکا به لیبرالیسم حاکم بر دولت موقت، خود را موظف می دیدند که امکانات دانشگاه را در اختیار تبلیغات سیاسی گروه هایی قرار دهند که گاه در نقاط دیگر کشور مسلحانه در برابر نظام ایستاده بودند.