چسبندگی رحم،علل و راهکارهای درمان

- زنان به دلیل ساختار بدنی خاصی که دارند،باید بیشتر مراقب سلامت خود باشند.

ناراحتی های زنان از شایع ترین مشکلاتی است که می تواند جسم زن را آزرده کند بنابراین باید نسبت به علائم هرچند کوچک حساس بود و به موقع نسبت به رفع آنها اقدام کرد.

رحم به عنوان یکی از اجزای مهم دستگاه تناسلی زنانه که تخمدان ها را دربر گرفته، نقش مهمی در باروری زنان ایفا می کند و کوچک ترین نقصانی در این اندام، احتمال ناباروری را برای آنها به بار می آورد.

ایجاد هر گونه آسیب، زخم یا عفونتی در داخل دیواره رحم می تواند بهانه ای برای آغاز چسبندگی رحمی باشد.

به عبارتی، چسبندگی رحم به موقعیتی اطلاق می شود که در بافت دیواره پوششی رحم زخم هایی ایجاد می شود.

علائم این حالت روی حفره رحمی تاثیر گذاشته و معاینات دقیق پزشکی لازم است تا هرچه سریع تر پزشکان بتوانند بیماری را تشخیص داده و اقدامات درمانی را آغاز کنند.

از شایع ترین علائم چسبندگی رحمی می توان به ناباروری، نامنظمی سیکل ماهیانه مانند کاهش خونریزی ها یا قطع ناگهانی سیکل های قاعدگی، درد دوره ای در ناحیه لگن و سقط های مکرر جنین اشاره کرد.

عوارضی که ناخواسته پدید می آیدناباروری شایع ترین پیامد چسبندگی رحم به شمار می رود و به عبارتی، 43 درصد از زنان مبتلا به چسبندگی های رحمی از ناباروری رنج می برند.

بی نظمی های قاعدگی نیز بین زنانی که با این بیماری دست و پنجه نرم می کنند، به وفور مشاهده می شود.

در این میان آمارها نشان می دهد که نیمی از زنان مبتلا به چسبندگی رحم دچار ناباروری می شوند و شمار زیادی هم هرگز دچار بی نظمی های قاعدگی نمی شوند.

شواهد حاکی از آن است که حدود 90درصد از موارد چسبندگی رحم از عوارض سقط جنین به شمار می رود ولی عفونت هایی مانند سل دستگاه تناسلی که در آمریکا شیوع بسیاری دارد، در بروز چسبندگی های رحمی نقش دارد.

از شایع ترین عوارضی که چسبندگی رحم به دنبال دارد، می توان به ناباروری و کاهش قدرت باروری زنان اشاره کرد.

ولی پزشکان معتقدند که مبتلایان به انواع چسبندگی های خفیف تا متوسط رحم پس از درمان بین 70 تا 80 درصد قادر به بارداری هستند.

در مقابل، مبتلایانی که دارای چسبندگی های شدید هستند تنها 20 تا 40 درصد پس از درمان شانس بارداری دارند.

عوامل پدیدآورنده چسبندگی رحمعمل جراحی تخمدان یکی از عوامل شایع بروز چسبندگی های رحمی محسوب می شود.

در واقع، در زنانی که از کیست های تخمدان رنج می برند و به دلیل بزرگ یا متعدد بودن آنها مجبور به عمل می شوند، شیوع چسبندگی رحم بسیار بالاست.

آندومتریوز اختلال و بیماری ای است که طی آن، بافت هایی مشابه آندومتر در نقاط دیگری از بدن غیررحم تشکیل می شود.

مبتلایان به این بیماری غالبا تحت عمل جراحی قرار می گیرند تا بافت های اضافی برداشته شوند.

این عارضه اغلب در نواحی لگن و شکم ایجاد می شود که با التهاب و چسبندگی های بالای رحمی همراه است.

بافت های غیرعادی معمولا از طریق عمل جراحی خارج می شوند.

روش جراحی میومکتومی ، برداشتن بافت داخلی رحم اطلاق می شود که طی آن، تشکیل بافت های چسبنده رحمی از عوارض این عمل جراحی به شمار می رود.

در نوعی دیگری از اعمال جراحی رحم، پزشک چسبندگی های رحمی را برمی دارد.

این اقدام، بهبود زخم ها و نقاط چسبنده را تسریع کرده ولی از سوی دیگر، عاملی برای تشکیل مجدد چسبندگی های رحمی محسوب می شود.

جراحی ترمیمی لوله های فالوپ داخل رحم، روش حساسی است که پزشک از طریق آن اقدام به برداشتن چسبندگی های موجود می کند.

ولی متاسفانه همین عمل جراحی عاملی برای تشکیل چسبندگی های جدید به شمار می رود.

از سوی دیگر، چسبندگی رحمی معمولا در زنانی که به بیماری های التهابی لگن و بیماری های واگیردار جنسی مبتلا هستند بسیار شایع است.

صدمات وارده: آسیب هایی که در طول عمل های جراحی به بافت رحم وارد می شود، اصلی ترین عامل بروز چسبندگی های رحمی به شمار می رود.

ایسکمی: جریان خون در طول عمل جراحی اغلب به دلیل برداشتن بافت ها، مختل می شود به طوری که احتمال تشکیل لخته های خونی در چنین شرایطی افزایش می یابد.

این حالت باعث بروز مشکلی موسوم به ایسکمی یا کاهش جریان خون بافتی می شود که درنهایت منجر به چسبندگی های بافت رحم می شود.

اجسام خارجی: برخی اجسام خارجی مانند بخیه، پرزهای ناشی از اسفنج یا پودر تالک به جا مانده از دستکش های جراحی عواملی هستند که باعث بروز چسبندگی های بافت رحم می شوند.

در واقع، اجسام خارجی نوعی واکنش التهابی در بدن ایجاد می کنند که باعث تشکیل چسبندگی بین بافت های دیواره رحم می شود.

روش های درمانی کدامند؟پزشکان معمولا برای درمان چسبندگی رحم، عمل جراحی و برداشتن قسمت های چسبیده شده به دیواره رحم را توصیه می کنند که به هیستروسکوپی معروف است.

جراح پس از عمل، نوعی وسیله همانند سوند پلاستیکی را به طور موقت داخل رحم قرار می دهد که دیواره های رحم را به منظور جلوگیری از چسبندگی مجدد، از هم جدا نگه می دارد.

علاوه بر این، درمان های هورمونی که با تجویز استروژن و پروژسترون صورت می گیرد و نیز داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی نیز از گزینه های پیشنهادی پزشکان در مواجهه با مبتلایان به چسبندگی های رحمی به شمار می رود که غالبا پس از عمل جراحی و جهت کاهش خطر عود بیماری مورد استفاده قرار می گیرد.

پزشکان معمولا از روش سونوگرافی ترنس واژینال به منظور شناسایی و مشاهده ضخامت لایه های چسبنده داخل رحم استفاده می کنند و از این طریق می توانند دید بهتری نسبت به منطقه ای که باید مورد عمل جراحی قرار گیرد، پیدا کنند.

از سوی دیگر، پزشک ممکن است از بافت داخل آندومتر (لایه پوششی داخلی رحم) نمونه برداری کند تا طبیعی یا غیرطبیعی بودن بافت داخل رحم را مورد بررسی قرار دهد.

استروژن خوراکی که معمولا پزشک بعد از عمل جراحی برای بیمار تجویز می کند، علاوه بر تقویت رشد پوشش داخلی رحم، از رشد مجدد بافت زخم در داخل رحم جلوگیری می کند.

گاهی پزشک ممکن است هفت تا 14 روز پس از انجام نخستین عمل جراحی، عمل دیگری را توصیه کند تا مانده های احتمالی چسبندگی رحمی را نیز خارج کنند.

طی این جراحی، پزشک از ابزار کوچک و انعطاف پذیری به نام هیستروسکوپ برای شناسایی بافت های چسبنده ای استفاده می کند که مجدد تشکیل شده اند و در واقع به کمک این ابزار، این بافت ها را از بین می برد.

این فرآیند جراحی در فواصل 7 تا 14 روزه از هم مجدد صورت می گیرد تا زمانی که دیگر بافت چسبنده ای داخل رحم مشاهده نشود.

ولی به طور کلی، این جراحی بیشتر از سه مرتبه برای بیماران انجام نمی گیرد.

قرار دادن بالون داخل رحمی از دیگر گزینه هایی است که پزشکان ممکن است در دستور کار خود قرار دهند.

آنها یک بالون باد شده یا وسیله ای را همانند آی یوی دی داخلی رحمی، پس از نخستین عمل جراحی در درون محفظه رحم قرار می دهند تا از رشد مجدد بافت های چسبنده جلوگیری کنند.

متخصصان معتقدند که پوشیدن شلوارهای تنگ و فاق کوتاه از عمده دلایل بروز چسبندگی های رحمی در زنان و دختران جوان به شمار می رود.

پیشگیری را جدی بگیریددر بروز چسبندگی های رحمی عوامل متعددی دخیلند ولی به طور کلی، زنان با رعایت برخی موارد می توانند تا حد زیادی مانع از بروز چنین مشکلی شوند.

برخی عادات و سبک زندگی های امروزی به گونه ای است که افراد را در معرض ابتلا به انواع بیماری ها قرار می دهد.

پوشیدن شلوارهای تنگی که غالبا فاق های کوتاهی دارند در سال های اخیر مد شده به حدی که به سختی می توان شلواری مناسب برای خرید پیدا کرد.

متخصصان معتقدند که پوشیدن شلوارهای تنگ و فاق کوتاه از عمده دلایل بروز چسبندگی های رحمی در زنان و دختران جوان به شمار می رود.

در واقع، این شلوارها به دلیل تنگ بودن، مسیر گردش هوا را مسدود کرده و در ناحیه تناسلی رطوبت ایجاد می شود که علاوه بر بالا رفتن خطر بروز عفونت های قارچی در ناحیه تناسلی و نیز عفونت های میکروبی در ناحیه مقعد و گسترش آنها، احتمال چسبندگی رحم به دلیل فشار ایجاد شده روی این نقطه بسیار شایع است.

همچنین حفظ بهداشت در زنان از دیگر مواردی است که می تواند به کاهش خطر چسبندگی های رحم کمک کند.

کلید واژه ها: ناباروری - زنان - درمان - بیماری - درصد - عوارض - بارداری - هایی - پزشکان - عفونت - کوچک ترین - برند - کاهش - بافت - کوچک - سقط جنین - آمریکا - ساختار - اختلال - سلامت - انواع - پزشکی - جراحی - زنانه - تشخیص - حفره - کیست - نشان - بزرگ