سید احمد میر حسینی، احمد صابری مجد اعتبار عربی بودن در صیغه عقد نکاح از منظر فقه امامیه و حقوق ایران

از آنجا که نکاح همانند عبادات، توقیفی و تعبدی است و صِبغه عبادیت دارد، قدر متیقن صحّت عقد، عربی بودن است و قادر به تلفظ عربی، از باب احتیاط، - اعتبار عربی بودن در صیغه عقد نکاح از منظر فقه امامیه و حقوق ایران از آنجا که نکاح همانند عبادات، توقیفی و تعبدی است و صِبغه عبادیت دارد، قدر متیقن صحّت عقد، عربی بودن است و قادر به تلفظ عربی، از باب احتیاط، واجب است انشای لفظی عربی کند.

چکیده هریک از موجب و قابل باید به گونه‏ای صیغه عقد نکاح را ابراز کنند که از نظر شارع و قانون‏گذار معتبر باشد، قانون‏گذار به کار بردن الفاظی را که صریحا دلالت بر قصد نکاح کند، لازم می‏داند و به آن تصریح می‏کند.

مسأله چالش برانگیز در صیغه عقد نکاح، اعتبار عربیت صیغه است.

در این باره دو نظریه قابل توجه وجود دارد: مشهور فقها قائل هستند به این که عربیت معتبر است و به زبان‏های دیگر نمی توان عقد نکاح را جاری ساخت.

در مقابل، حقوق مدنی ایران بر خلاف آنچه مشهور فقهای اسلامی است، عربیت را شرط تحقق نکاح نمی‏داند؛ زیرا خصوصیتی و موضوعیتی در به کار بردن الفاظ عربی و انشا به وسیله آنها وجود ندارد و اطلاق ماده 1062 قانون مدنی هم این نظر را تایید می‏کند.