خوش خبر باشید!

میانه دهه 60 بود.

پدرم مسئولیتی در یکی از شهرها داشت.

کشور درگیر جنگ بود و کار و تلاش مضاعف، نیاز کشور.

از این رو پدر، بالمرّه مشغول فعالیت و خدمت بود.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، جواد سیفی با این مقدمه در جماران نوشت: کمتر می دیدیمش؛ گاهی هفته به هفته.

فارغ از رابطه و احساسات پدر و فرزندی، او را در قامت مجاهدی نستوه می دیدم که دغدغه مردم و انقلاب و عشق زایدالوصف به امام به او انگیزه دوچندان می داد.

بیمار شد.

مشکلات گوارشی حاد، نحیفش کرده بود.

مراجعه به پزشکان مختلف، آزمایشات و بررسی های پزشکی و تجویز داروهای مختلف، افاقه نکرد.

به توصیه یکی از آشنایان که بیماری مشابه داشت، به پزشک فوق تخصص اعصاب و روان در تهران مراجعه کردیم.

پزشک مذکور پس از بررسی سوابق درمانی و چند سوال، به پدرم گفتند: شما هیچ مشکلی ندارید.

دارویی آرامبخش نسخه کردند و توصیه ای.

توصیه پزشک به پدر این بود که برای مدتی تلویزیون و اخبار آن را نبیند و روزنامه نخواند.

برای ما عجیب بود اما به اصرار خانواده و علیرغم مخالفت پدر، برای چند ماهی تلویزیون در منزل خاموش شد و خواندن روزنامه، ممنوع! نهایتا پدر با عمل به توصیه پزشک، بهبود یافتند.

هدف از نقل این خاطره، بیان آثار مخرب اخبار دلهره آور و نگرانی از وضعیت و آینده کشور بر روح و روان آحاد جامعه است.