نقش فطرت در معناداری زندگی از دیدگاه صدرای شیرازی - بخش دوم و پایانی نقش فطرت در معناداری زندگی

در این پژوهش، ابتدا با روش توصیفی- تحلیلی، فطرت اولیه و ثانویه از دیدگاه صدرا تبیین شده است.

- نقش فطرت در معناداری زندگی از دیدگاه صدرای شیرازی - بخش دوم و پایانینقش فطرت در معناداری زندگی در این پژوهش، ابتدا با روش توصیفی- تحلیلی، فطرت اولیه و ثانویه از دیدگاه صدرا تبیین شده است.

نیل به حکمت صدرا قولی از حکمای پیشین نقل می کند که یافتن حکمت نشانه ولادت ثانویه در انسان است.

او می گوید: هر کس خواهان حکمت است برای خود فطرت دیگری پدید آورد (همو، 1366، ص400).

حکمت از نظر صدرا به دو معنا است: 1.

علم نیکو و پسندیده؛ و آن به علم عملی یا تهذیب نفس اختصاص بیشتری دارد تا به علم نظری.

حکمت به این معنا در خصوص خداوند تعالی آفرینش و خلقی است که در آن منفعت بندگان و مراقبت آنچه مایه سود و صلاح آنان در حال و آینده است، باشد؛ 2.

شناخت حقایق اشیا که پایان آن اقتدا و پیروی از آفریننده تبارک و تعالی است در اداره کردن امور آفریدگان به اندازه توان بشری.

گفته شده است که حکمت عبارت است از تشبه و همانندی به خداوند به اندازه توان بشری.

یعنی اینکه انسان بکوشد علم خود را از بی خردی منزه و بی آلایش کند (همو، 1386، ج1، ص33 و 50-46).

صدرا حکمت به معنای نخست را در گرو شناخت هر کس از نفس خویش می داند و شناخت نفس را سبب آگاهی به چند چیز معرفی می کند که عبارت اند از: 1.