نقدی بر رمان �دعبل و زلفا� اثر مظفر سالاری بیرون آوردن انسان از پوسته ای تاریک و ظلمانی

دغدغه �دعبل و زلفا� تولّد انسان یا به تعبیر دیگر احیای انسان و به تعبیر سوم نورانی ساختن اوست.

بیرون آوردن انسان از پوسته ای تاریک و ظلمانی و آشنا ساختن او با خدا که نور آسمان ها و زمین است.

- " - علی آرمین: رمان دعبل و زلفا سرگذشت شاعری معروف به نام دعبل است که زبانی تیز و صریح در حق گویی دارد.

او در سفری، به عشق زلفا که کنیزی شیعه است و سیرت و صورتی زیبا دارد، گرفتار می شود.

برای رسیدن به او تلاش فراوانی می کند و حتی در عشقش از نماز دور می شود و به شراب روی می آورد و اشعاری عاشقانه می سراید.

این اشعار باعث می شود تا به قصر موصلی و هارون راه پیدا کند و با چنین افرادی هم نشین شود.

در نهایت به وضع اسف باری دچار می شود و یکی از عمّال امام کاظم علیه السلام، ابن یقطین، او را نجات می دهد و زلفا را با لطایف الحیلی از چنگ موصلی بیرون کشیده و به ازدواج دعبل درمی آورد.

زلفا دعبل را ترغیب می کند تا اشعاری در مظلومیت اهل بیت و افشاگری ظلم های حکومت وقت بسراید.

دعبل مسیری روشن تر را طی می کند تا این که با بیماری چشمان همسرش مواجه می شود و به هم می ریزد.

در نهایت چشمان زلفا به وسیله ی پیراهنِ امام رضا علیه السلام شفا می یابد.

دعبل در این داستان با افراد زیادی از جمله ابن سیار مواجه است.