چرا ایرانی ها خاطره نمی نویسند؟

احمد پوری تابوهای زیاد در فرهنگ ما، خودسانسوری و ترس از قضاوت دیگران را از دلایل ننوشتن خاطره در کشورمان می داند.

- این مترجم و داستان نویس در گفت وگو با ایسنا درباره خاطره نویسی اظهار کرد: خاطره نویسی به این معنی است که رویدادهایی را که در طول روز و یا در لحظات مختلف برای تان پیش می آید، یادداشت کنید تا برای تان به یادگار بماند؛ خاطره نویسی چیزی مانند عکس گرفتن است.

او با بیان این که خاطره در کشور و در فرهنگ هایی مانند فرهنگ ما خیلی کم نوشته می شود و سابقه چندانی ندارد، گفت: این موضوع به خاطر نوع خاص تربیت اجتماعی و فرهنگ حاکم در کشورمان است؛ ما نمی توانیم درباره زندگی خصوصی خودمان صحبت کنیم، یعنی شجاعت حرف زدن درباره زندگی خصوصی خود را نداریم و از داوری های مردم می ترسیم.

در فرهنگ غربی قضاوت فوری انسان ها مرسوم نیست، به همین دلیل همه می توانند راجع به خصوصیات زندگی خود بنویسند.

پوری درباره اتوبیوگرفی نیز گفت: اتوبیوگرافی از خاطره نویسی عمومی تر است و فرد تصمیم می گیرد زندگی خود را بنویسد؛ این که چه بلایی سرش آمده است.

این موضوع نیز در ادبیات ما کم است، زیرا ما سانسور زیادی می کنیم و خیلی چیزها را نمی خواهیم مردم بدانند.