سید محمود طیب حسینی نسبت استعمال لفظ در بیش از یک معنا با معانی باطنی قرآن

یکی از مباحث اصول فقه مسئله استعمال الفاظ در بیش از یک معناست.

از آغاز طرح این مسئله، همواره میان اصولیان اختلاف نظر بوده است که آیا استعمال لفظ در بیش از یک معنا جایز است یا جایز نیست.

- موضوع اصلی این مسئله نیز الفاظ قرآن مجید بوده است.

چکیده مقاله: یکی از مباحث اصول فقه مسئله استعمال الفاظ در بیش از یک معناست.

از آغاز طرح این مسئله، همواره میان اصولیان اختلاف نظر بوده است که آیا استعمال لفظ در بیش از یک معنا جایز است یا جایز نیست.

موضوع اصلی این مسئله نیز الفاظ قرآن مجید بوده است.

از سویی یکی از ابعاد معانی قرآن معانی باطنی آن بوده است.

با اینکه از لحاظ تاریخی نخستین بار راغب اصفهانی میان معانی باطنی قرآن و مسئله استعمال الفاظ در بیش از یک معنا پیوند برقرار کرد، همواره این پیوند و ارتباط از چشم اصولیان پنهان مانده است.

در اصول فقه شیعه ابتدا در حدود دو قرن پیش از این و به طور رسمی از زمان آخوند صاحب کفایه در همه جا درباره ارتباط معانی باطنی قرآن با استعمال لفظ در بیش از یک معنا بحث شد و آخوند، خود بر بیگانگی معانی باطنی قرآن با استعمال لفظ در بیش از یک معنا نظر داد.

در مقاله حاضر بعد از بیان سیر تاریخی این موضوع، دیدگاه های مختلف درباره رابطه معانی باطنی قرآن با مسئله استعمال لفظ در بیش از یک معنا بیان و شمول استعمال لفظ در