عکاسی صلح، عکاسی انسانیت

تقریبا هر روز صفحه های روزنامه ها و خبرگزاری ها یک یا چند عکس از جنگ هایی که به جان بشریت افتاده، در خود دارند.

در این میان گاه عکس های نیز دیده می شود که در اوج بی رحمی موشک ها و سنگ دلی گلوله ها، احساسات زیبای انسانی را روایت می کنند.

عکس پسری که پدر و مادر پیرش را به دوش گرفته و یا کودکی که دست خواهر یا برادرش کوچکترش را گرفته، نمونه ای این تصاویرند؛ تصاویری که می توان ده ها نمونه مشابه برای آنها ذکر کرد.

چه چیزی باعث می شود که در میان آتش و دود و خون و در جایی که جان هیچ کس در امان نیست، یک عکاس بتواند چنین دقیق روح زیبای انسانی را ببنید و عکسی ثبت کند که چهره کریه جنگ را به چالش می کشد؟ آیا این موضوع اتفاقی است؟ اگر این تصاویر به صورت تصادفی ثبت می شوند، تعداد قابل توجهشان را چگونه می توان توجیه کرد؟نگارنده این سطور باور دارد ثبت تصاویری با مضمون صلح در بحبوحه جنگ به هیچ وجه اتفاقی و تصادفی نیست، بلکه نتیجه فهم مفهوم صلح از سوی عکاس و احاطه او به این موضوع است.

یک عکاس آموزش دیده که می داند جنگ چیست و صلح کدام است، دقیقا می داند، زاویه دوربین خود را به کدام سو، تنظیم کند.

او می داند چه چیزی را باید روایت کند.

جیک لینچ مدیر مرکز مطالعات صلح و درگیری در دانشگاه سیدنی استرالیا و پژوهشگر ارشد مدرسه ارتباطات ژوهانسبورگ آفریقای جنو