واگویه های یک خانواده ایرانی مقیم ابوظبی از مرارت های مهاجرت

او هم مثل بیشتر پسرهای نوجوان لامردی چمدانش را بسته و پاشنه را وَر کشیده بود.

تصویر رفتن او هم در چشمان اشک آلود مادر لرزیده بود، اما چاره ای نداشت.

- عرب های حاشیه خلیج فارس برای دست و پا کردن تمدن و فرهنگ جعلی شان، احتیاج به پیشرفت داشتند و این زمینه برای کارگران ایرانی فرصتی ناشناخته تلقی می شد، به خصوص برای آنان که در محرومیت، جوانی خود را می باختند.

به گزارش سایت قطره و به نقل ازایسنا، در آن روزگار برای لامردی ها حتی جریان برق منزلت یک نیروی ماورایی را داشت، بیکاری و تنگدستی گره ای کور محسوب می شد و نداری ورد زبان ها بود.

پس مجبور بود به پیشنهاد بزرگترها گوش دهد و برای پیدا کردن شغلی مناسب، راهی کشورهای حاشیه خلیج فارس شود .

"قاسم محسنی"، حالا حدود 50 سال است که همانجا کار می کند، در ابوظبی کسب و کار مرتبی دارد اما خانواده اش در لامرد زندگی می کنند.

یکی از دوستان قرار گفت و گوی تلفنی را با او که نگهداری از ساختمان و پیمانکاری ساخت را در امارات ادامه داده، برایمان هماهنگ کرد.

محسنی در خصوص شرایط آن روزهای کشورهای حاشیه خلیج فارس می گوید: در آن کشورها نبود امکانات، فقدان تجهیزات و رفاه بیداد می کرد تا آنجا که آب آشامیدنی به سختی پیدا می شد، خانه ها نیز به صورت کپر و چادر بود و تازه داشت دعوای قدرت بین اعراب اشرافی در می گرفت .