در این کلاس خبری از تخته سیاه نیست.
یک تخته وایت برد کوچک به روی میز معلم قرار داده شده و این طور به نظر می رسد که جایی برای نصب آن به روی دیوار نبوده است.
- در میان همهمه ثبت نام مدارس غیر انتفاعی و مدارس دو زبانه ای که این روز ها در کلانشهر ها برای شروع سال تحصیلی جدید تبلیغات می کنند، مناطقی هستند که مدرسه شان تنها به یک کلاس درس آن هم با دو نیمکت خلاصه می شود.
سراسر کلاس درس را خاک گرفته است.
انگار سال هاست که درِ این کلاس بسته بوده و دانش آموزی به روی نیمکت های کهنه آن ننشسته است.
در این کلاس خبری از تخته سیاه نیست.
یک تخته وایت برد کوچک به روی میز معلم قرار داده شده و این طور به نظر می رسد که جایی برای نصب آن به روی دیوار نبوده است.
صندلی معلم کلاس هم رنگ و رویی به خود ندارد.
مشخص نیست در این شرایط، دانش آموزان با چه انگیزه ای صبح ها در کلاس درس حاضر می شوند.
"دبستان عشایری توفیق صلک" تنها کلاس درس روستای "صلک" در نزدیکی مرز کشور افغانستان است.
سر در یک اتاق، تابلویی نصب شده تا نشان داده شود که اینجا کلاس درس است.
جمعیت روستا 15 خانوار است و دانش آموزان در این روستا، این شانس را دارند که تا کلاس ششم درس بخوانند.
اگر دانش آموزی بخواهد بیش از این به درسش ادامه دهد باید روستا را ترک کرده و راهی یکی از شهر های اطراف شود.
در این شرایط، بسیاری از خانواده ها این اجازه را به فرزندان خود نمی دهند که به درسشان ادامه دهند.
برای رسیدن به این کلاس درس در یکی از روستاهای استان خراسان جنوبی، مسیر دشواری را طی می کنیم.
راه به هیچ وجه هموار نیست.
از یک جایی به بعد دیگر خبری هم از آسفالت نیست.
جاده خاکی است و تنها یک خودرو در این جاده می تواند تردد کند.
لاستیک خودرو که به جاده خاکی برخورد می کند همه جا را خاک فرا می گیرد.
در این جاده به ندرت خودرویی تردد می کند.
تا چشم کار می کند خاک است و خاک.
پس از طی چندین کیلومتر و عبور از پستی ها و بلندی های مسیر، چند خانه به چشم می آید.
خانه ها نمایانگر حیات در روستایی دور افتاده به نام "صلک" است.
در بدو ورود به روستا، زنی با دود کردن اسپند به استقبال ما می آید.
سراغ مدرسه روستا را از او می گیریم که می گوید اینجا خبری از مدرسه نیست.
مدرسه روستا فقط یک کلاس درس است و فرزندان ما در این کلاس درس می خوانند.
او خود را زهرا، مادر محمد مهدی، دانش آموز کلاس سوم دبستان توفیق صلک معرفی می کند و از آرزو های خود برای فرزندش می گوید.
وی می افزاید: من در روستا صلک متولد شدم و آن زمان این شانس را نداشتم که بتوانم به مدرسه بروم.
اینکه بیسواد هستم و نمی توانم حتی یک برگ از یک کتاب را بخوانم آزارم می دهد.
به این خاطر که خودم درس نخوانده ام، آرزو دارم پسرم فردی تحصیل کرده شود.
وی می افزاید: در روستای ما دانش آموزان می توانند تا کلاس ششم درس بخوانند و اگر بخواهند ادامه تحصیل دهند باید روستا را ترک کنند.
به این خاطر هم اکثر پسران و دختران روستا درس را ر ها می کنند.
زهرا با اشاره به دشواری های مسیر روستای صلک می گوید: مسیر روستای "صلک" کاملا غیر هموار است.
پیش از این تنها با موتور می توانستیم از این مسیر تردد کنیم و اکنون چند سال است که یک راه باریک خاکی برای تردد خودرو ها باز شده است.
رفت و آمد در این مسیر به هیچ وجه آسان نیست، اما من به فرزندم این قول را داده ام که شرایط را برای تحصیل او فراهم کنم و هر طور شده یک مدرسه دارای خوابگاه پیدا می کنم که پسرم در آن مدرسه مشغول به تحصیل شود.
وی در خصوص شرایط زندگی روستانشینان صلک می گوید: اکثر مردان روستا بیکار بوده و آنهایی هم که به چوپانی مشغول هستند درآمدی بیش از 400 هزار تومان در ماه ندارند.
معلم مدرسه خیلی وقت ها به مادران دانش آموزان می گوید که فرزندان آنها سر کلاس خوابشان برده است.
علت آن گرسنگی است اما ما این را به معلم نمی گوییم.
یقین داریم که معلم شرایط را درک می کند.
او خودش می داند دانش آموزی که پا برهنه به کلاس درس می رود، قطعا شرایط مالی مساعدی ندارد.
در میان صحبت های زهرا، محمد مهدی که تازه کلاس سوم را به اتمام رسانده و در کارنامه اش همه نمرات "خیلی خوب" ثبت شده است وارد بحث می شود.
وی می گوید: مدرسه ما فقط یک کلاس درس است.
همه دانش آموزان از کلاس اول تا ششم ابتدایی در این کلاس حاضر می شوند و معلم به نوبت به دانش آموزان درس می دهد.
محمد مهدی با اشاره به تعطیلی روز چهارشنبه تنها دبستان روستا می گوید: معلم ما اهل یکی از شهرستان های اطراف است و صبح شنبه به روستا می آید.
او برای دیدار با خانواده اش سه شنبه شب روستا را ترک می کند و ما روز های چهارشنبه و پنج شنبه تعطیل هستیم.
این دانش آموز در خصوص کمبود های کلاس درس روستایشان می گوید: مدرسه ما فقط 2 نیمکت دارد و برای نشستن در کلاس درس مجبور هستیم فشرده در کنار هم بنشینیم.
معلم کلاس ما با زحمت خود را به مدرسه می رساند و ما همیشه نگران این هستیم که نکند جاده، آقای معلم را از ما بگیرد.
سقف گنبدی کلاس درس که روزگاری سفید بوده، کاملا دود گرفته است.
این طور به نظر می رسد که بخاری نا ایمن نفتی کلاس، نقابی سیاه بر چهاردیواری کلاس کشیده است.
در این کلاس "تبلت" نقشی در آموزش ها ندارد اصلا دانش آموزان نام تبلت را هم نشنیده اند.
معلم، نظام آموزشی خاص خود را دارد.
دغدغه های او یکی و دو تا نیست.
در کنار آموزش به دانش آموزان، باید برای خیلی های آن ها لباس و لوازم التحریر تهیه کند.
اینجا فقر بیداد می کند.
تعدادی از دانش آموزان، تحت پوشش کمیته امداد امام خمینی (ره) هستند، اما آن هایی که چنین نبوده و خانواده شان وضعیت مالی مناسبی ندارند، تنها امیدشان به معلم مدرسه است.
معلمی که نقش حامی کودکان را ایفا می کند.
کلید واژه ها: روستا - دانش آموز - مدرسه - دانش آموزان - تخته سیاه - جاده - مدارس غیر انتفاعی - خودرو - فرزندان - سال تحصیلی جدید - معلم - ثبت نام مدارس - روستای - مدارس - دیوار - افغانستان - روستاهای - کوچک - کشور - سیاه - خانه - تبلیغات - خانواده - روستایی - ثبت نام - خراسان - انگیزه - لاستیک - آسفالت - استان
