مبانی نظری تداوم ناتو پس از جنگ سرد - بخش دوم و پایانی سازه انگاری و تداوم ناتو پس از جنگ سرد

این مقاله ضمن بررسی قدرت تبیین هر سه جریان نظری، درصدد ارائه یک چهارچوب نظری تلفیقی است که قادر به توضیح کارآمدتری از تداوم ناتو به ویژه پس از جنگ سرد می باشد.

- 3.

سازه انگاری اجتماعی، اتحادیه ها و ناتو 1.

3.

سازه انگاری اجتماعی و اتحادیه ها ناتوانی جریان های اصلی نظریه پردازی در روابط بین الملل یعنی نئولیبرالیسم و نئورتالیسم در تبیین و پیش بینی تحولات اوایل دهه 1990 به ویژه فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، به تبع آن نظام دوقطبی موجب ظهور جریان های نوین اندیشه هم چون سازه انگاری شد.

کانون تمرکز سازه انگاران، سرشت اجتماعی کنش گران چه در داخل یک واحد سیاسی و چه در نظام بین الملل می باشد.

بر مبنای این نظریه، هر کنشگر دارای هویت اجتماعی است و این هویت در بطن تعاملات اجتماعی ساخته شده است؛ از این رو نمی توان یک کنش گر ما قبل اجتماعی را تصور کرد.

هویت کنش گران از تعامل میان آنها شکل می گیرد؛ بنابراین هویت به معنای فهم های نسبتاً ثابت و مبتنی بر نقش خاص از خود و انتظارات از دیگران است و هر کنش گری هویت خود را از طریق مشارکت در معانی جمعی به دست می آورد (Smith, 2001: 224).

بنابراین انسان ها، کنش گران و دولت ها هویت های از پیش تعیین شده ندارند و هویت ها در روابط اجتماعی است که شکل می گیرد؛ از این منظر به لحاظ هستی شناسی، جهان اجتماعی جهانی است س