نگاهی به مجموعه رباعی �راهبندان� مرگ اندیشی و عدالت طلبی، به علاقه ی رباعی

شاعر، اصلا هنرمند، باید که آرمانی داشته باشد و قله ای.

مخاطب، سرزمین پست و بی منظره نمی خواهد.

و تپه های کوچک هم به زودی فتح می شود و هنرش هم از دهن می افتد.

- عرفانپور اما به بلندای خوب اوجی دخیل بسته.

"- گروه کتاب و ادبیات: با عقلی که کوچکتر بود، فکر می کردم دلیل رونق دوباره رباعی با ایرج زبردست، بیژن ارژن و جلیل صفر بیگی، مدرنیته و سرعت ذاتی آن است.

فکر میکردم در عصر پیام کوتاه، رباعی چکیده دوستت دارم، به بیانی بدیع می تواند باشد.

بقول غلامرضا طریقی :"ای فدای بلندی قدت/ عصر، عصر پیام کوتاه است.

" رفته رفته اما؛ بدیهیاتی را بازشناختم که این فرض را نقض کرد.

یکی خود عمر رباعی است.

آیا در عصر ابوسعید، در دوره ی رودکی و خیام و این ها هم سرسام سرعت بوده؟ ازدحام مترو و شلوغی بی.

آر.

تی و پهن پیکری بویینگ بوده؟ از طرفی، در همین زمان سرعت و گذر، رمان های چند صد صفحه ای در کشور ما و مترقی ترها به تیراژ بالا فروخته و خوانده می شود.

اما در این هر دو، پرداخت هنرمندانه اشتراک دارد و در رباعی ایجاز شاعرانه ست که اختصاصی شده.

این ایجاز که حتما باید صاحب خیال باشد، رمزی ست که حالا بازیافته شده و یکی از صاحبان رمز، میلاد عرفانپور است.

از نوجوانی صاحب ذوق بود و شکر خدا، قدم قدم پیشرفت داشت.